سرشمع

سرشمع، یک دال بتونی ضخیم است که بر روی شمع های بتونی یا چوبی که به داخل زمین سست یا ناپایدار رانده شده اند قرار دارد تا بتواند یک شالوده پایدار مناسب را فراهم کند. سرشمع معمولاً بخشی از شالوده و اساس یک ساختمان را تشکیل می دهد، به طور معمول یک ساختمان چندین طبقه، سازه یا شالوده تکیه گاهی ماشین آلات و تجهیزات سنگین. سرشمع بتنی ریخته شده، عامل انتقال وتوزیع بار ساختمان به شمع ها می باشد. یک سازه مشابه به سرشمع یک «شالوده گسترده» است، که یک شالوده بتنی است که به طور مستقیم بر روی خاک نرم قرار گرفته و ممکن است در معرض فرونشست باشد. [ ۱]
سرشمع از بتن ساخته شده است که شامل مصالح سنگی و سیمان است. این مخلوط باید توسط یک قالب نگهداری شود تا در هنگام گیرش، از شره کردن و شکست آن جلوگیری شود. این فرایند به عنوان قالب بندی و آرماتوربندی شناخته می شود. مصالح مورد استفاده میلگردهای فولادی بلند با برآمدگی های طولی هستند که توسط سیم های نازک تر گره خورده در موقعیت خود، ما بین شمع ها نگهداشته شده اند. پس از گذاشتن این لایه میلگردهای فولادی در داخل سرشمع، قالب هایی از چوب در اطراف محیط سر شمع نصب می شود تا مخلوط بتن تازه را در خود جای دهد. پس از ریختن بتن، ( معمولاً توسط یک سری ویبراتورهای کوچک ) ، بتن هم زده می شود تا حباب هوا را که پس از گیرش بتن می تواند سازه را، تضعیف کند، از بین می برد. بتن در هنگام سخت شدن دچار تغییر شیمیایی می شود و این فرایند گرمای زیادی ایجاد می کند. گاهی اوقات، اگر حجم بتن بسیار بزرگ است، لوله های حمل مایع خنک کننده در داخل حجم بتن، برای جلوگیری از ترک خوردگی بتن در فرایند گیرش بتن، استفاده می شود. [ ۲]