سرزمین های فلسطینی یا اراضی فلسطینی دو تا از منطقه های قیمومت سابق بریتانیا بر فلسطین با نام های کرانه باختری رود اردن ( شامل بیت المقدس شرقی ) و نوار غزه هستند که از زمان جنگ شش روزه ۱۹۶۷، به دست اسرائیل اشغال شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
دیوان بین المللی دادگستری از کرانه باختری، شامل بیت المقدس شرقی، به عنوان «سرزمین اشغال شده فلسطینی» یاد کرده، و این لفظ به عنوان تعریف قانونی از سوی این دیوان در نظر مشورتی خود در ژوئیه ۲۰۰۴ به کار رفت. لفظ سرزمین اشغال شده فلسطینی بین اکتبر ۱۹۹۹ و دسامبر ۲۰۱۲ از سویسازمان ملل متحد و دیگر سازمان های بین المللی در اشاره به مناطق تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین به کار رفت، اما از سال ۲۰۱۲ که فلسطین به عنوان یکی از دولت های ناظر غیر عضو سازمان ملل پذیرفته شد، این سازمان منحصراً از نام دولت فلسطین استفاده کرد. اتحادیه اروپا نیز از لفظ «سرزمین اشغال شده فلسطینی» استفاده می کند. حکومت اسرائیل و حامیان آن در عوض از برچسب «سرزمین های مورد مناقشه» استفاده می کنند. نوار غزه و کرانه باختری از زمان جنگ ۱۹۴۸ اعراب و اسرائیل تا جنگ شش روزه ۱۹۶۷ به ترتیب در اشغال مصر و اردن بودند. اسرائیل کرانه باختری و نوار غزه را در سال ۱۹۶۷ اشغال کرد و از آن زمان کنترل آنها را در دست دارد. در سال ۱۹۸۰، اسرائیل رسماً بیت المقدس شرقی را جذب خود کرد و کل این شهر را به عنوان پایتخت خود اعلام کرد. با این که این گنجاندن هیچگاه به حد الحاق قانونی نرسید، به طور بین المللی محکوم شد و از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد باطل و بی اعتبار اعلام شد. تشکیلات خودگردان فلسطین، سازمان ملل متحد، نهادهای بین المللی قانونی و بشردوستانه و جامعه بین المللی بیت المقدس شرقی را به عنوان بخشی از کرانه باختری، و بر این اساس بخشی از سرزمین های فلسطینی محسوب می کنند. تشکیلات خودگردان فلسطین هرگز بر این ناحیه اعمال اقتدار نکرده، گرچه این شهر بیت الشرق و ساختمان های متعدد دیگر آن را به عنوان ابراز منافع اقتدار آن در خود جای داده است. اقتدار اسرائیل بر بیت المقدس شرقی از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده، بر این اساس که الحاق یکجانبه این سرزمین در جریان جنگ منافی کنوانسیون چهارم ژنو است. هزینه این اشغال برای اسرائیل در طول چهار دهه ( ۱۹۶۷–۲۰۰۷ ) بالغ بر $۵۰ میلیارد تخمین زده شده است. بانک جهانی در سال ۲۰۱۳ تخمین زد هزینه سالانه اشغالگری اسرائیل برای اقتصاد فلسطین $۳٫۴ میلیارد است. در ۱۹۸۸, با قصد سازمان آزادی بخش فلسطین ( PLO ) برای اعلان یک دولت فلسطین شامل بیت المقدس شرقی، اردن همه ادعاهای ارضی خود نسبت به کرانه باختری را پس گرفت. در ۱۹۹۳, در پی پیمان های اسلو، بخشهایی ( مناطق آ و ب ) از سرزمین های فلسطینی تحت حوزه تشکیلات خودگردان فلسطین قرار گرفتند. اسرائیل همچنان کنترل نظامی کامل و کنترل غیرنظامی ۶۱٪ از کرانه باختری را در اختیار دارد ( منطقه ج ( کرانه باختری ) ) . پیمان های اسلو دسترسی به دریا برای غزه در فاصله ۲۰ مایل دریایی از ساحل را قرار داد. در زمینه درگیری اسرائیل و غزه، تعهد ۲۰۰۲ برلین این را به ۱۲ مایل ( ۱۹ کیلومتر ) کاهش داد. در اکتبر ۲۰۰۶, اسرائیل یک محدودیت ۶ مایلی برقرار کرد، و در پایان جنگ ۲۰۰۸–۲۰۰۹ غزه دسترسی را به ۳ مایل دریایی محدود که فراتر از آن یک منطقه ورود ممنوع وجود دارد. در نتیجه، در سال ۲۰۱۲ بیش از ۳٬۰۰۰ ماهیگیر فلسطینی از دسترسی به ۸۵٪ از نواحی دریایی که در سال ۱۹۹۵ اعطا شده بود محروم شدند. استفاده فلسطینیان از اکثریت دریای مرده ممنوع است، و فلسطینیان از امکان دسترسی به خط ساحلی آن محرومند. اسرائیل در سال ۲۰۰۵ از نوار غزه خارج شد. در سال ۲۰۰۷ افتادن کنترل غزه به دست حماس سرزمین های فلسطینی را از نظر سیاسی درگیری فتح و حماس جدا کرد. سازمان فتح عباس تا حد زیادی بر کرانه باختری حکمرانی می کرد و به طور بین المللی به عنوان حکومت ( ملی ) فلسطین به رسمیت شناخته شد. در سال ۲۰۰۹, سازمان ملل کرانه باختری و نوار غزه را همچنان در اشغال اسرائیل محسوب می کرد.
... [مشاهده متن کامل]
دیوان بین المللی دادگستری از کرانه باختری، شامل بیت المقدس شرقی، به عنوان «سرزمین اشغال شده فلسطینی» یاد کرده، و این لفظ به عنوان تعریف قانونی از سوی این دیوان در نظر مشورتی خود در ژوئیه ۲۰۰۴ به کار رفت. لفظ سرزمین اشغال شده فلسطینی بین اکتبر ۱۹۹۹ و دسامبر ۲۰۱۲ از سویسازمان ملل متحد و دیگر سازمان های بین المللی در اشاره به مناطق تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین به کار رفت، اما از سال ۲۰۱۲ که فلسطین به عنوان یکی از دولت های ناظر غیر عضو سازمان ملل پذیرفته شد، این سازمان منحصراً از نام دولت فلسطین استفاده کرد. اتحادیه اروپا نیز از لفظ «سرزمین اشغال شده فلسطینی» استفاده می کند. حکومت اسرائیل و حامیان آن در عوض از برچسب «سرزمین های مورد مناقشه» استفاده می کنند. نوار غزه و کرانه باختری از زمان جنگ ۱۹۴۸ اعراب و اسرائیل تا جنگ شش روزه ۱۹۶۷ به ترتیب در اشغال مصر و اردن بودند. اسرائیل کرانه باختری و نوار غزه را در سال ۱۹۶۷ اشغال کرد و از آن زمان کنترل آنها را در دست دارد. در سال ۱۹۸۰، اسرائیل رسماً بیت المقدس شرقی را جذب خود کرد و کل این شهر را به عنوان پایتخت خود اعلام کرد. با این که این گنجاندن هیچگاه به حد الحاق قانونی نرسید، به طور بین المللی محکوم شد و از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد باطل و بی اعتبار اعلام شد. تشکیلات خودگردان فلسطین، سازمان ملل متحد، نهادهای بین المللی قانونی و بشردوستانه و جامعه بین المللی بیت المقدس شرقی را به عنوان بخشی از کرانه باختری، و بر این اساس بخشی از سرزمین های فلسطینی محسوب می کنند. تشکیلات خودگردان فلسطین هرگز بر این ناحیه اعمال اقتدار نکرده، گرچه این شهر بیت الشرق و ساختمان های متعدد دیگر آن را به عنوان ابراز منافع اقتدار آن در خود جای داده است. اقتدار اسرائیل بر بیت المقدس شرقی از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده، بر این اساس که الحاق یکجانبه این سرزمین در جریان جنگ منافی کنوانسیون چهارم ژنو است. هزینه این اشغال برای اسرائیل در طول چهار دهه ( ۱۹۶۷–۲۰۰۷ ) بالغ بر $۵۰ میلیارد تخمین زده شده است. بانک جهانی در سال ۲۰۱۳ تخمین زد هزینه سالانه اشغالگری اسرائیل برای اقتصاد فلسطین $۳٫۴ میلیارد است. در ۱۹۸۸, با قصد سازمان آزادی بخش فلسطین ( PLO ) برای اعلان یک دولت فلسطین شامل بیت المقدس شرقی، اردن همه ادعاهای ارضی خود نسبت به کرانه باختری را پس گرفت. در ۱۹۹۳, در پی پیمان های اسلو، بخشهایی ( مناطق آ و ب ) از سرزمین های فلسطینی تحت حوزه تشکیلات خودگردان فلسطین قرار گرفتند. اسرائیل همچنان کنترل نظامی کامل و کنترل غیرنظامی ۶۱٪ از کرانه باختری را در اختیار دارد ( منطقه ج ( کرانه باختری ) ) . پیمان های اسلو دسترسی به دریا برای غزه در فاصله ۲۰ مایل دریایی از ساحل را قرار داد. در زمینه درگیری اسرائیل و غزه، تعهد ۲۰۰۲ برلین این را به ۱۲ مایل ( ۱۹ کیلومتر ) کاهش داد. در اکتبر ۲۰۰۶, اسرائیل یک محدودیت ۶ مایلی برقرار کرد، و در پایان جنگ ۲۰۰۸–۲۰۰۹ غزه دسترسی را به ۳ مایل دریایی محدود که فراتر از آن یک منطقه ورود ممنوع وجود دارد. در نتیجه، در سال ۲۰۱۲ بیش از ۳٬۰۰۰ ماهیگیر فلسطینی از دسترسی به ۸۵٪ از نواحی دریایی که در سال ۱۹۹۵ اعطا شده بود محروم شدند. استفاده فلسطینیان از اکثریت دریای مرده ممنوع است، و فلسطینیان از امکان دسترسی به خط ساحلی آن محرومند. اسرائیل در سال ۲۰۰۵ از نوار غزه خارج شد. در سال ۲۰۰۷ افتادن کنترل غزه به دست حماس سرزمین های فلسطینی را از نظر سیاسی درگیری فتح و حماس جدا کرد. سازمان فتح عباس تا حد زیادی بر کرانه باختری حکمرانی می کرد و به طور بین المللی به عنوان حکومت ( ملی ) فلسطین به رسمیت شناخته شد. در سال ۲۰۰۹, سازمان ملل کرانه باختری و نوار غزه را همچنان در اشغال اسرائیل محسوب می کرد.
