سَردار فاخر حکمت، رضا (۱۲۶۴ـ۱۳۵۶ش)
(ملقب به «سردار فاخر») سیاستمدار، نمایندۀ مجلس و دولتمرد در دورۀ قاجار و پهلوی. فرزند حاج حسام الدین شیرازی بود و در شیراز متولد شد و پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، عازم اروپا شد و بعد از استبداد صغیر به تهران آمد و عضویت حزب دموکرات را پذیرفت . او از مخالفان قرارداد ۱۹۱۹ بود و در دورۀ چهارم و پنجم مجلس ، نمایندۀ مردم آباده شد. در دورۀ پنجم جزو طرفداران سلسلۀ پهلوی شد و متعاقباً در دورۀ هفتم و هشتم نیز نماینده بود. وی همچنین به استانداری یزد، استرآباد (گرگان ) و کرمان منصوب شد (۱۳۱۳ ـ ۱۳۱۵ ش). وی بعد از ۱۳۲۰ ش، رئیس ادارۀ کل آمار و ثبت احوال ؛ نماینده دورۀ چهاردهم مجلس از شیراز؛ مؤسس حزب سوسیالیست ؛ عضو مجدد در حزب دموکرات (۱۳۲۵)، استاندار کرمان و بلوچستان ؛ رئیس مجلس پانزدهم و شانزدهم شورای ملی شد. وی در دوران نخست وزیری دکتر مصدق خانه نشین شد اما پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ش در انتخابات دورۀ هجدهم ، نوزدهم و بیستم به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید. در ۱۳۳۶ ش، شاه وی را مأمور کرد تا با همکاری عَلَم ، اقبال و تیمور بختیار را تحت نظر قرار دهد. در ۱۳۴۰ش، پس از نخست وزیری امینی ، ازجملۀ افرادی بود که در نهایت اختفا با همکاری اسدالله رشیدیان علیه نخست وزیر و برای برکناری او، فعالیت کرد ولی در همان سال بازنشسته شد.
(ملقب به «سردار فاخر») سیاستمدار، نمایندۀ مجلس و دولتمرد در دورۀ قاجار و پهلوی. فرزند حاج حسام الدین شیرازی بود و در شیراز متولد شد و پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، عازم اروپا شد و بعد از استبداد صغیر به تهران آمد و عضویت حزب دموکرات را پذیرفت . او از مخالفان قرارداد ۱۹۱۹ بود و در دورۀ چهارم و پنجم مجلس ، نمایندۀ مردم آباده شد. در دورۀ پنجم جزو طرفداران سلسلۀ پهلوی شد و متعاقباً در دورۀ هفتم و هشتم نیز نماینده بود. وی همچنین به استانداری یزد، استرآباد (گرگان ) و کرمان منصوب شد (۱۳۱۳ ـ ۱۳۱۵ ش). وی بعد از ۱۳۲۰ ش، رئیس ادارۀ کل آمار و ثبت احوال ؛ نماینده دورۀ چهاردهم مجلس از شیراز؛ مؤسس حزب سوسیالیست ؛ عضو مجدد در حزب دموکرات (۱۳۲۵)، استاندار کرمان و بلوچستان ؛ رئیس مجلس پانزدهم و شانزدهم شورای ملی شد. وی در دوران نخست وزیری دکتر مصدق خانه نشین شد اما پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ش در انتخابات دورۀ هجدهم ، نوزدهم و بیستم به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید. در ۱۳۳۶ ش، شاه وی را مأمور کرد تا با همکاری عَلَم ، اقبال و تیمور بختیار را تحت نظر قرار دهد. در ۱۳۴۰ش، پس از نخست وزیری امینی ، ازجملۀ افرادی بود که در نهایت اختفا با همکاری اسدالله رشیدیان علیه نخست وزیر و برای برکناری او، فعالیت کرد ولی در همان سال بازنشسته شد.