سرخپوستان کلاپویا (کالاپویا). کالاپویا ( به انگلیسی: Kalapuya ) یک گروه قومی بومی آمریکاست که دارای هشت گروه مستقل است که با سه گویش قابل درک متقابل صحبت می کنند. وطن سنتی قبایل کالاپویا درهٔ ویلامیت در غرب اورگان غربی امروز در ایالات متحده بود، منطقه ای که از شرق به رشته کوه کَسکیدز، از غرب به رشته کوه ساحل اورگان، از شمال به رودخانه کلمبیا، و در جنوب تا کوه های کلاپویا در رودخانهٔ اومپکوا محدود می شود.
در حال حاضر، بسیاری از اعضای قوم کالاپویا در سازمان قبایل هم پیمان دایرهٔ بزرگ جامعهٔ اورگن که به تصویب دولت فدرال رسیده ثبت نام کرده اند. البته برخی از اعضای ثبت شده متعلق به سازمان قبایل هم پیمان سیلتز هستند؛ زیرا در هر دو مورد، اخلاف یک قبیله اغلب با افراد دیگر از قبایل متفقین ازدواج کرده اند، و به طور کلی جزو آمار هردو قبیله شمرده می شوند. بیشتر فرزندان کالاپویا در محدوده اسکان «حلقهٔ بزرگ»، واقع در شهرستان های یَمهیل و پُلک زندگی می کنند.
نام اصلی این قبیله با هجی های مختلف در زبان انگلیسی ارائه شده است. کلاپویا، کالاپویا برخی با حرف انگلیسی «سی» و «ک»، وغیره.
مردم کالاپویا به لهجه های مختلف زبان کالاپویایی سخن می گویند. جان وسلی پاول آن را به عنوان بخشی از گروه زبانهای «تَکِلمَن» دانسته است. در اوایل قرن بیست و یکم، این زبان ها به عنوان زبان های سنگی اورگن شناخته می شوند. [ ۲]
این مردمان از یک قوم یا یک ملت همگن نبودند بلکه از هشت گروه مستقل تشکیل شده بودند که ارتباط ایشان با استفاده از سه گویش زبانی، قابل درک همگانی، با هم به راحتی زندگی می کردند. [ ۳] [ ۴] این هشت گروه به سه گویش متمایز به نام های «کالاپویای شمالی»، «کالاپویای مرکزی» و «یونکلا» یا کالاپویای جنوبی سخن می گفتند. این سه گویش از خانوادهٔ زبان «په - نو - تی - انِ اورگن» به شمار می آیند. [ ۵]
مُبلّغ کاتولیک، فرانسوا بلانشت، معتقد بود که این قبائل با "چهارده یا پانزده گویش مختلف صحبت می کردند؛ که در اصل زبان، تفاوت چندانی با هم نداشتند، ولی بیانات یکدیگر را می توانستند درک کنند. علاوه بر این، استفاده از اصطلاحات «شینوک» هم در میان کالاپویاها رواج داشته است. [ ۶] اصطلاحات شینوک یک زبان تجاری بود که در میان بومیان آمریکا برای استفاده شخصی و تجارت با اروپاییان گسترش یافت. این اصطلاحات در محدودهٔ سکونت «حلقهٔ بزرگ» مورد استفاده بسیاری واقع شد. قبائل «هم پیمان حلقهٔ بزرگ» آن را به «اصطلاحات شینوک» تغییر نام دادند و توانستند با ایجاد یک برنامه زبان آموزی خاص به روش «غوطه وری» در زبان برای آموزش به کودکانشان آن را در بین قبایل خود رونق دهند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر حال حاضر، بسیاری از اعضای قوم کالاپویا در سازمان قبایل هم پیمان دایرهٔ بزرگ جامعهٔ اورگن که به تصویب دولت فدرال رسیده ثبت نام کرده اند. البته برخی از اعضای ثبت شده متعلق به سازمان قبایل هم پیمان سیلتز هستند؛ زیرا در هر دو مورد، اخلاف یک قبیله اغلب با افراد دیگر از قبایل متفقین ازدواج کرده اند، و به طور کلی جزو آمار هردو قبیله شمرده می شوند. بیشتر فرزندان کالاپویا در محدوده اسکان «حلقهٔ بزرگ»، واقع در شهرستان های یَمهیل و پُلک زندگی می کنند.
نام اصلی این قبیله با هجی های مختلف در زبان انگلیسی ارائه شده است. کلاپویا، کالاپویا برخی با حرف انگلیسی «سی» و «ک»، وغیره.
مردم کالاپویا به لهجه های مختلف زبان کالاپویایی سخن می گویند. جان وسلی پاول آن را به عنوان بخشی از گروه زبانهای «تَکِلمَن» دانسته است. در اوایل قرن بیست و یکم، این زبان ها به عنوان زبان های سنگی اورگن شناخته می شوند. [ ۲]
این مردمان از یک قوم یا یک ملت همگن نبودند بلکه از هشت گروه مستقل تشکیل شده بودند که ارتباط ایشان با استفاده از سه گویش زبانی، قابل درک همگانی، با هم به راحتی زندگی می کردند. [ ۳] [ ۴] این هشت گروه به سه گویش متمایز به نام های «کالاپویای شمالی»، «کالاپویای مرکزی» و «یونکلا» یا کالاپویای جنوبی سخن می گفتند. این سه گویش از خانوادهٔ زبان «په - نو - تی - انِ اورگن» به شمار می آیند. [ ۵]
مُبلّغ کاتولیک، فرانسوا بلانشت، معتقد بود که این قبائل با "چهارده یا پانزده گویش مختلف صحبت می کردند؛ که در اصل زبان، تفاوت چندانی با هم نداشتند، ولی بیانات یکدیگر را می توانستند درک کنند. علاوه بر این، استفاده از اصطلاحات «شینوک» هم در میان کالاپویاها رواج داشته است. [ ۶] اصطلاحات شینوک یک زبان تجاری بود که در میان بومیان آمریکا برای استفاده شخصی و تجارت با اروپاییان گسترش یافت. این اصطلاحات در محدودهٔ سکونت «حلقهٔ بزرگ» مورد استفاده بسیاری واقع شد. قبائل «هم پیمان حلقهٔ بزرگ» آن را به «اصطلاحات شینوک» تغییر نام دادند و توانستند با ایجاد یک برنامه زبان آموزی خاص به روش «غوطه وری» در زبان برای آموزش به کودکانشان آن را در بین قبایل خود رونق دهند.
