سرخوش کشمیری، محمدافضل (کشمیر ۱۰۵۰ـ دهلی ۱۱۲۶/۱۱۳۰/۱۱۴۶ق)
(یا: سرخوش دهلوی) شاعر و تذکره نویس شبه قاره. نخست به کارهای دولتی پرداخت و سپس به خدمت پادشاهان گورکانی هند درآمد. در ۱۰۸۷ق در حسن ابدال به منصب مشرفی عدالت و سرانجام به منصب تحویل داری اجناس مندرس صوبه برگزیده شد. سال های پایانی زندگی اش را در شاه جهان آباد دهلی به عزلت گذراند. در بدیهه گویی، انشا پردازی و گفتن مادۀ تاریخ مهارت داشت. از آثارش: تذکرۀ کلمات الشعرا (لاهور، ۱۹۴۶)؛ تذکرۀ خوشگو (۱۹۶۴)؛ دیوان شعر جدید (کلکته، ۱۹۰۶)؛ دیوان شعر قدیم؛ غزلیات (بمبئی، ۱۳۳۵ق)؛ مثنوی حسن و عشق؛ کلیات اشعار در ۴۵هزار بیت؛ نورعلی نور؛ تعریف خسخانه.
(یا: سرخوش دهلوی) شاعر و تذکره نویس شبه قاره. نخست به کارهای دولتی پرداخت و سپس به خدمت پادشاهان گورکانی هند درآمد. در ۱۰۸۷ق در حسن ابدال به منصب مشرفی عدالت و سرانجام به منصب تحویل داری اجناس مندرس صوبه برگزیده شد. سال های پایانی زندگی اش را در شاه جهان آباد دهلی به عزلت گذراند. در بدیهه گویی، انشا پردازی و گفتن مادۀ تاریخ مهارت داشت. از آثارش: تذکرۀ کلمات الشعرا (لاهور، ۱۹۴۶)؛ تذکرۀ خوشگو (۱۹۶۴)؛ دیوان شعر جدید (کلکته، ۱۹۰۶)؛ دیوان شعر قدیم؛ غزلیات (بمبئی، ۱۳۳۵ق)؛ مثنوی حسن و عشق؛ کلیات اشعار در ۴۵هزار بیت؛ نورعلی نور؛ تعریف خسخانه.