سرخرگ تهیگاهی درونی

سرخرگ تهیگاهی درونی یا شریان ایلیاک داخلی ( به انگلیسی: Internal iliac artery ) سرخرگ بزرگی است که در هر طرف از تقسیم سرخرگ تهیگاهی مشترک به دو سرخرگ تهیگاهی بیرونی و درونی تشکیل می شود. به سرخرگ تهیگاهی درونی، سرخرگ زیرشکمی ( هیپوگاستریک ) هم گفته اند.
این شریان معمولاً به دو شاخه قدامی و خلفی تقسیم می شود. شاخه های قسمت خلفی عبارتند از: سرخرگ های تهیگاهی ـ کمری، ساکرال خارجی و سرینی بالائی ( گلوتئال فوقانی )
شریان های منشعب از شاخه قدامی عباتند از: شریان سدادی ( obturator ) ، سرینی پائینی ( گلوتئال تحتانی ) ، نافی، پیشابدانی پائینی ( inferior vesical ) ، زهدانی ( unterine ) ، راست روده ای میانی ( middle rectal ) ، و شرمگاهی داخلی ( internal pudendal )
سرخرگ تهیگاهی درونی شاخه ای از سرخرگ تهیگاهی مشترک بوده و در داخلی لگن به شاخه های متعدد قدامی و خلفی تقسیم می شود؛ که یکی از آنها سرخرگ رحمی است. سرخرگ رحمی پس از جدا شدن از سرخرگ تهیگاهی درونی در داخل رباط پهن زهدان طی مسیر می کند. از مجاورات بسیار مهم سرخرگ رحمی، میزنای ( حالب ) است و درست قبل از رسیدن سرخرگ رحمی به رحم، میزنای از زیر سرخرگ رحمی گذشته و به مثانه متصل می شود. سرخرگ رحمی در نزدیکی ایسم رحم به دو شاخه نزولی و صعودی تقسیم می شود. شاخه صعودی، رحم و لوله های رحمی را تغذیه می کند و شاخه نزولی ( سرویکال ) با سرخرگ مهبلی آناستوموز می دهد.
علاوه بر سرخرگ های تخمدانی و زیرشکمی، لگن دارای گردش خون جانبی ( فرعی ) نیز بوده و شاخه هایی از آئورت، سرخرگ تهیگاهی بیرونی و سرخرگ رانی نیز دریافت می کند و به همین دلیل در خونریزی های رحمی بستن سرخرگ تهیگاهی درونی و حتی تخمدانی باعت قطع کامل جریان خون لگن نمی شود، بلکه فقط فشار نبض شریانی در لگن کاهش می یابد و این مسئله باعث کنترل و توقف خونریزی می شود. [ ۱]
پراکندگی خونرسانی: دیواره و احشاء لگن، کفل، اندام های تناسلی و در طرف داخلی ران پایان می یابد.