سربندی

نخی ساده یا جفت رشته و موم اندود که برای جلوگیری از باز شدن رشته های طناب از یکدیگر به دور سر طناب می بندند سربند نامیده می شود. تاباندن سربند به دور سر طناب برای جلوگیری از باز شدن رشته های طناب از یکدیگر را سَربَندی می گویند.
سربندی برای طناب های طبیعی و مصنوعی رشته ای و بافته و هم چنین برای کابل ها مناسب است. این شامل طناب های سه رشته، کابل های چهاررشته، و مولتی پلیت های هشت رشته ای هم می شود.
• سربندی بادبان ساز: سربندی دوخته
• سربندی دوخته: محکم ترین نوع سربندی که در آن برای جلوگیری از جابه جایی سربند در امتداد طناب رشتهٔ سربند را گاه به کمک سوزن از بین رشته های طناب می گذرانند و سپس مانند سربندی ساده آن را به دور سر طناب می پیچند و در آخر باز آن را از میان شیارهای مربوط به رشته های طناب رد می کنند.
• سربندی ساده: ساده ترین نوع سربندی که در آن رشته ای نازک را برای استفادهٔ موقت به دور طناب اصلی می پیچند.
• سربندی غربی: نوعی سربندی که در آن دو سر سربند را ضمن پیچیدن حلقه ها، به تناوب، از بالا و پایین به دور سر طناب گره می زنند تا طول مورد نظر حاصل شود و در آخر با یک گره اتصال سربندی خاتمه می یابد.
• سربندی فرنگی: نوعی سربندی که در آن ابتدا ضمن پیچیدن نخستین حلقهٔ سربند به دور طناب یک سر سربند را گره می زنند و باقی ماندهٔ آن را در زیر حلقه های بعدی که هر بار با نیم گره زدن سر دیگر حاصل می شود پنهان می کنند، این روند دست کم تا رسیدن به طولی به اندازهٔ دو برابر قطر طناب ادامه می یابد.

سَربَنْدی
از طوایف بزرگ و یک جانشین سیستانی, مستقر در دامنه های کوه لخشک، کوه خواجه، قلعه سه کوهۀ زابل و روستاهای اطراف آن، مرکب از ۹۶ تیره. طایفۀ سربندی در همۀ نواحی سیستان پراکنده اند و با طوایف فارسی و کیانی و شهرکی و بلوچ مخلوط شده اند. سربندی ها ظاهراً در عهد صفویه و برای جلوگیری از حملات ازبکان و بلوچان از سربند در عراق عجم و اطراف سیلاخور به سیستان انتقال یافته بودند. میرقنبرخان سربندی در عهد نادرشاه حاکم بخشی از سیستان بود. امیرکوچک خان و میرغلام شاه خان، فرزندان میر قنبر، در زمان عادل شاه هر یک مدتی حاکم سیستان بودند. جانشینان آنان، به ترتیب، محمدرضاخان پسر امیرکوچک خان و امیرخان پسر محمدرضاخان و محمدرضاخان پسر امیرخان و سردارعلی خان پسر امیرخان بودند. سردار تاج محمدخان، برادرزادۀ سردارعلی خان، به کمک برادر بزرگش لطفعلی خان، که به دستور سردارعلی خان کور شده بود، و با همکاری برادران و برادرزادگان خود، علی خان را کشت و در سه کوهه به حکومت نشست. دولت ایران در واکنش به این تحولات، پس از تصرف قلعۀ سه کوهه و مجازات قاتلان سردارعلی خان، حکومت سیستان را به میرعلم خان حشمت الملک، امیر قائنات، واگذار کرد.