سربند

سربند (پوشاک). سربند ( به انگلیسی: Fillet ) ، در اصل در دوران باستان کلاسیک، به ویژه در فرهنگ های مدیترانه، شام و ایران، از جمله فرهنگ هلنی پوشیده می شد. در آن زمان سربند نوار بسیار باریکی از پارچه، چرم یا نوعی گلدسته بود که اغلب ورزشکاران می پوشیدند. همچنین به عنوان نشانه ای از سلطنت پوشیده می شد و در سده های بعدی به عنوان یک حلقه فلزی که یک نوار پارچه ای تلطیف شده بود نمادین شد. یونانیان آن را دیهیم یا دیادما ( διάδημα ) می نامیدند و اگرچه اکثر امپراتوران روم آن را نمی پوشیدند، پس از آن که سزار با پیشنهاد آنتونیوس از آن امتناع کرد، به جز در موارد معدودی، کنستانتین کبیر نشان یونانی سلطنت را برگزید. پیش از این که این دیهیم توسط امپراتوران روم به عنوان نمادی از حاکمیت پوشیده شود، زنان رومی از آن به عنوان سرپوشش استفاده می کردند. [ ۱]

سربند (تاجیکستان). سربند جماعت و شهرکی در جنوب غربی کشور تاجیکستان است که در ناحیهٔ سربند ولایت ختلان قرار دارد. جمعیت این جماعت در سال ۲۰۰۷ میلادی ۱۲٬۸۰۰ بوده است. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
فاصلهٔ این شهر تا شهر دوشنبه حدود ۱۲۰ کیلومتر است. [ ۴]

سربند (تهران). سربند یکی از محله های منطقه دربند تهران است که در شمال منطقه دربند در محدوده شهرداری منطقه ۱ تهران قرار دارد.
میدان سربند نقطه پایانی خیابان دربند است. خیابانی که از میدان قدس ( تجریش ) شروع می شود و به میدان سربند ختم می شود.
ارتفاع میدان سربند از سطح دریا ۱۸۰۵ متر است.
در میدان سربند مجسمه ارزشمندی به نام «تندیس منصور ( نصرالله ) مطلبی زاده» به نمایش گذاشته شده است که سال ۱۳۴۱ رضا لعل ریاحی آن را ساخت، تاکنون میزبان کوهنوردان زیادی بوده که از کنارش گذشته اند. ایدهٔ ساخت این تندیس را حسن وجدان خوش که خود کوهنورد حرفه ای بود پیشنهاد کرد. این تندیس سیمانی که امروز می بینیم، روی نسخهٔ گِلی مجسمه در سال ۱۳۳۸ ساخته شده است.
در کنار میدان سربند ایستگاه «تله سی یژ» قرار دارد. تله سیژ یا تله سی یژ وسیله ای است مشابه تله کابین که به جای کابین از در آن صندلی دو نفره ای هتل بولوار تهران قرار گرفته است. چنانچه از تله سیژ استفاده نکنید باید مسیر مارپیچ میان انبوه رستوران ها، سفره خانه ها و قهوه خانه های دربند را طی کنید، مسیر در بعضی جاها شیب تندی دارد و از کنار رودخانه و نهر آب می گذرد. در نقاطی از مسیر هم آب از میان سنگ ها بیرون می زند و راهپیمایی در مسیر خیس را سخت تر می کند. بوی املت و چای در صبح و بوی کباب در ظهر و بوی قلیان در شب همیشه در مسیر به مشام می رسد. پس از طی مسافت تقریبی ۳ کیلومتر از میدان کوهنوردان به پل فلزی برخورد می کنید که با ارتفاع زیادی از هتل بولوار تهران روی رودخانه قرار گرفته. در زیر این پل فلزی پل چوبی دیگری قرار گرفته و در روبرو تابلوی «گذر آقا مهدی» رو می بینید. بعد از این پل مسیر به دو شاخه تبدیل میشه و ادامه هر دو مسیر بعد از طی مسافت کوتاهی در دوراهی اوسون به هم می رسند. در این دوراهی تابلویی قرار گرفته که روی آن واژه «آبشار دوقلو» درج شده است.
نسبت به طوایفی که سابقاً در این منطقه زندگی می کرده اند می توان به طایفه بزرگ بیاتی اشاره کرد که در سربند زندگی می کرده اند و بعد از وقوع زلزله در این منطقه به محله کاشانک کوچ نموده اند.
گویش های تاتی در این منطقه به جا مانده است.

سربند (نمین). سربند، نام روستایی در بخش ویلکیج، شهرستان نمین، استان اردبیل می باشد.
این روستا در ۳ کیلومتری بزرگراه اردبیل - نمین قرار دارد.
از جاذبه های این روستا دریاچه نهمت گولی می باشد که هر ساله گردشگران زیادی را برای ماهیگیری و استفاده از هوای آزاد به این منطقه جذب می کند.
شغل مردم روستاکشاورزی و دامپروری می باشد.
از محصولات کشاورزی آن سیب زمینی، گندم، جو و انواع علوفات را می توان نام برد.
جمعیت این روستا حدود ۲۰۰ نفر می باشد.

سَربَنْد
نواری از چرم یا پارچه یا نوعی فلز، تاحدود پنج سانتی متر، که به دور سر می بندند و گاه دنبالۀ آن در پشت سر تا گردن می رسد. سربندها، بسته به طبقات مختلف جامعه، متفاوت از هم بودند. در دورۀ مادها و هخامنشیان نگهبانان سلطنتی سربندی ساده و پیچیده، عیلامی ها نوارهای حلقوی باریک و سواره نظام نواری ساده به دور سر خود می بستند. زنان هخامنشی سربندی از پارچه ای لَخْت و بلند به همراه دیهیم به سر می گذاشتند. گاه این نوار را بر روی کلاه می بستند و مزیّن به انواع سنگ های قیمتی بود، چنانچه در سکه های پارتی به جا مانده بر سر اردوان چهارم، فرهاد چهارم و مهرداد اشکانی دوم دیده می شود. در نقاشی های دیواری و سفالینه های جلادار در مصر فاطمی، زنان ایرانی سربندهایی به اقتباس از تاج های سلطنتی ساسانی به سر دارند. سربند امروزه نیز به کار می رود، ازجمله در میان زنان تاجیکستان در درواز و پامیر، بخارا، زنان کرد کرمانشاه و بلوچ ایران، زنان شاهسون و اُشنویه، زنان ترکمن، گیلان و مازندران و قشقایی.

سربند (موسیقی). سَربَنْد (موسیقی)
در موسیقی قدیم ایران قسمتی از آهنگی موسوم به پیشرو. پیشرو آهنگی بدون کلام بوده است و بیوت (خانه ها یا جمله ها) بیش از سه تا داشته که بسته به میل آهنگ ساز متغیر بوده است و آخر هر بیت (جمله) یک شکل مکرر می شد که آن شکل (موتیف، فیگور) مکرر را سربند پیشرو می گفتند.