کتابی نوشته یحی ابن بطریق در قرن نهم میلادی که به اندرزهای ارسطو به اسکندر مقدونی معروف بود و ترجمه آن در اروپا از قرن ۱۳ تا ۱۶ میلادی جزو پرخواننده ترین کتابها بود. موضوع کتاب اندرزهایی در زمینه کشورداری ، اخلاق ، علم النفس ( روانشناسی ) ، طالع بینی ، کیمیاگری ، جادو و پزشکی است.
... [مشاهده متن کامل]
این متن به زودی در خلافت غربی اسلام معروف شد و اشاره ای بدان در عقدالفرید ابن عبدربه در قرن دهم میلادی دیده می شود.
نیز یکی از پرخواننده ترین متون در قرون وسطی بود. در دوران بازیابی ارسطو قرن ۱۲ ، خوانندگان این اثر را از آثار اصلی ارسطو میدانستند.
راجر بیکن ، محقق انگلیسی قرن ۱۳ بیشتر از معاصران خود به آن استناد کرده و حتی نسخه خطی ویرایش شده با مقدمه و یادداشت های خود را تهیه کرده است. حتی برخی از دانشمندان قرن بیستم مانند استیل ادعا میکنند تماس بیکن با این کتاب او را به سمت علم تجربی سوق داده است
توجه دانشمندان به کتاب در حدود سال ۱۵۵۰ کاهش یافت ، اما علاقه مندی تا به امروز در بین دانشجویان ادامه دارد. امروزه محققان آن را دریچه ای به سوی زندگی فکری قرون وسطایی می دانند: که از آن در زمینه های مختلف علمی استفاده می شد و نقشی در مجادلات علمی آن روز داشت.
در ۱۲۴۳ میلادی که فیلیپ آنرا به لاتین ترجمه کرد اروپا در تاریکی جهالت و تعصبات بسر میبرد و از ارسطو بجز نامی از دوردست چیزی نمیدانستند چون کلیه آثار او از میان رفته بود و نسخه های موجود در انحصار واتیکان بود. یکباره انتشار خطی این کتاب به عنوان نصایح ارسطو باعث شد که پرخواننده ترین اثر در بین اقلیت کتابخوان بگردد.
مطالعه این کتاب دید روشنی از چگونگی تفکر و روش زندگی اندیشمندان ایرانی و مسلمان یکهزار سال قبل به ما میدهد.
اینک عموماً تصدیق می شود، که هر چند اصل این اثر مبتنی بر مآخذ یونانی است، ولی خود آن یونانی نیست، بلکه عربی یا سریانی است. یعنی، متنی که به عنوان ترجمه از زبان یونانی ارائه شده، بیشتر احتمال دارد که یک تألیف باشد.
ممکن است از التقاط افکار ایرانی و سریانی در سده های هفتم تا نهم میلادی منشأ گرفته باشد، بدین ترتیب احتمال دارد که متن اصلی آن به زبان سریانی بوده باشد، ولی تاکنون نسخهٴ سریانی آن به دست نیامده است.
۱۲۴۳ فیلیپ طرابلسی نسخه ای از آن را در انطاکیه یافت به زبان لاتین ترجمه کرد
... [مشاهده متن کامل]
این متن به زودی در خلافت غربی اسلام معروف شد و اشاره ای بدان در عقدالفرید ابن عبدربه در قرن دهم میلادی دیده می شود.
نیز یکی از پرخواننده ترین متون در قرون وسطی بود. در دوران بازیابی ارسطو قرن ۱۲ ، خوانندگان این اثر را از آثار اصلی ارسطو میدانستند.
راجر بیکن ، محقق انگلیسی قرن ۱۳ بیشتر از معاصران خود به آن استناد کرده و حتی نسخه خطی ویرایش شده با مقدمه و یادداشت های خود را تهیه کرده است. حتی برخی از دانشمندان قرن بیستم مانند استیل ادعا میکنند تماس بیکن با این کتاب او را به سمت علم تجربی سوق داده است
توجه دانشمندان به کتاب در حدود سال ۱۵۵۰ کاهش یافت ، اما علاقه مندی تا به امروز در بین دانشجویان ادامه دارد. امروزه محققان آن را دریچه ای به سوی زندگی فکری قرون وسطایی می دانند: که از آن در زمینه های مختلف علمی استفاده می شد و نقشی در مجادلات علمی آن روز داشت.
در ۱۲۴۳ میلادی که فیلیپ آنرا به لاتین ترجمه کرد اروپا در تاریکی جهالت و تعصبات بسر میبرد و از ارسطو بجز نامی از دوردست چیزی نمیدانستند چون کلیه آثار او از میان رفته بود و نسخه های موجود در انحصار واتیکان بود. یکباره انتشار خطی این کتاب به عنوان نصایح ارسطو باعث شد که پرخواننده ترین اثر در بین اقلیت کتابخوان بگردد.
مطالعه این کتاب دید روشنی از چگونگی تفکر و روش زندگی اندیشمندان ایرانی و مسلمان یکهزار سال قبل به ما میدهد.
اینک عموماً تصدیق می شود، که هر چند اصل این اثر مبتنی بر مآخذ یونانی است، ولی خود آن یونانی نیست، بلکه عربی یا سریانی است. یعنی، متنی که به عنوان ترجمه از زبان یونانی ارائه شده، بیشتر احتمال دارد که یک تألیف باشد.
ممکن است از التقاط افکار ایرانی و سریانی در سده های هفتم تا نهم میلادی منشأ گرفته باشد، بدین ترتیب احتمال دارد که متن اصلی آن به زبان سریانی بوده باشد، ولی تاکنون نسخهٴ سریانی آن به دست نیامده است.
۱۲۴۳ فیلیپ طرابلسی نسخه ای از آن را در انطاکیه یافت به زبان لاتین ترجمه کرد
