سراج الدین ارموی محمود بن ابی بکر

[ویکی نور] محمود بن ابوبکر احمد ارموی (594-682ق)، از فحول علمای عهد اباقاآن بود. که در فلسفه، فقه و اصول متبحر بود.
محمود بن ابوبکر احمد ارموی، در سال 594ق به دنیا آمد و در سال 682 از دنیا رفت.
ارموی از شاگردان کمال‎الدین یوسف بود و در فلسفه، حکمت، فقه و اصول تبحر زیادی داشت. از جمله شاگردان او خواجه صفی‎الدین هندی را می‎توان نام برد.
سراج‎الدین ارموی در اواخر عمر در قونیه زندگی می‎کرد. این دوران مصادف است با افاضات ملای رومی (جلال‎الدین محمد مولوی متوفای 672). سراج‎الدین در اوایل، منکر مقام و جایگاه معنوی او بود ولی پس از مدتی جزو مریدانش شد و در تشییع جنازه‎اش شرکت کرد. او قصیده‎ای را در تشییع‎جنازه مرادش خواند که دو بیت زیر جزء آن شعر است؛
بر مطالع الأنوار او شرح‎های زیادی نوشته اند که از آن جمله می‎توان شرح قطب‎الدین محمد رازی از علمای قرن هشتم هجری بر آن را نام برد که آن را به نام خواجه غیاث‎الدین تنظیم کرده است. او لطایف الحکمة را در سال 655 به نام کیکاوس بن کیخسرو به زبان فارسی نوشت و مرحوم تربیت نسخه آنرا در کتابخانه آستان قدس دیده است. این کتاب در سال 1351 به تصحیح دکتر یوسفی به چاپ رسیده است.
دولت‎آبادی، عزیز، سخنوران آذربایجان (از قطران تا شهریار)، ستوده، تبریز، چاپ اول، 1377ش.