سرائی

لغت نامه دهخدا

سرائی. [ س َ ] ( ص نسبی ، اِ ) منسوب به سراء. غلام مخصوص خدمت سرا :
همی تا بود در سرای بزرگان
چو سیمین بتان لعبتان سرائی.
فرخی.
هرگز بکجا روی نهاد این شه عالم
با حاشیه خویش وغلامان سرائی.
منوچهری.
پیغامها دادی سلطان او را بسرائیان در هر بابی. ( تاریخ بیهقی ).
خرامان همه بر یمین و یسار
سرائی پس و پشت وی ده هزار.
شمسی ( یوسف و زلیخا ).
نه دیر دیدند اورا سرائیان ملک
به پالهنگ کشان پیش خسرو ایران.
مسعودسعد.
جنیبت کش وشاقان سرائی
روانه صدصد از هر سو جدائی.
نظامی.
دورویه گرد تخت پادشائیش
کشیده صف غلامان سرائیش.
نظامی.
کعبه چه کنی با حجرالاسود و زمزم
ها عارض و زلف ولب ترکان سرائی.
خاقانی.
رجوع به غلام و غلام سرا شود.

فرهنگ فارسی

منسوب به سرائ غلام مخصوص خدمت سرا .

پیشنهاد کاربران

Saraei
ثرائی به معنای والامقام بر گرفته از لغات عربی است

بپرس