سر فراختن

لغت نامه دهخدا

سر فراختن. [ س َ ف َ ت َ ] ( مص مرکب ) سر افراختن. گردن کشیدن. برخاستن. بالا رفتن :
سر فرازد چو نیزه هر مردی
که میان جنگ را چو نیزه ببست.
مسعودسعد.
سرفکنده شدم چو دختر زاد
بر فلک سر فراختم چو برفت.
خاقانی.
|| فخر کردن. بالیدن :
سر برآوربه سر فراختنی
در جهان خاص کن به تاختنی.
نظامی.

پیشنهاد کاربران

سرافرازی
سربلندی
سروری
سر برآور به سرفراختنی
دو جهان خاص کن به تاختنی
✏ �نظامی�