سر خویش گرفتن

لغت نامه دهخدا

سر خویش گرفتن. [ س َ رِ خوی / خیش ْ گ ِ رِ ت َ ] ( مص مرکب ) کنایه از بدر رفتن. ( رشیدی ). کنایه از بدر رفتن و راه خانه گرفتن. ( آنندراج ). سَرِ خود گرفتن. براه خود رفتن. پی کار خود رفتن. به خود پرداختن. به هوای خویش رفتن :
پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.
فردوسی.
ترا زنده خواهم که مانی بجای
سر خویشتن گیر وایدر مپای.
فردوسی.
عتیبةبن موسی سر خویش گرفت و رفت. ( تاریخ سیستان ). چون خونی از سلطان بدیشان رسد همه سر خویش گیرند و با جانب سلطان ایستند. ( کتاب النقض ص 384 ).
وگرنه تازه خود پیش گیرم
سر خویش و سرای خویش گیرم.
نظامی.
تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش. ( گلستان سعدی ).
برو زین سپس گو سر خویش گیر
تعنت مزن جای دیگر بمیر.
سعدی.
یکی هاتف انداخت در گوش پیر
که بی حاصلی رو سر خویش گیر.
سعدی.

فرهنگ فارسی

کنایه از بدر رفتن

پیشنهاد کاربران

سر خویش گرفتن ؛ بخود مشغول و سرگرم شدن : از خانه بیرون رفت و سر خویش گرفت. ( سندبادنامه ص 293 ) . درهای شارستان بگشایند سر خویش گیرم. ( سندبادنامه ص 329 ) .
چو تو حالی نهادی پای در پیش
بکنجی هر کسی گیرد سر خویش.
... [مشاهده متن کامل]

نظامی.
تو نیز اگر توانی سر خویش گیر و راه مجانبت در پیش. ( گلستان سعدی ) .
برو هر چه می بایدت پیش گیر
سر ما نداری سر خویش گیر.
سعدی.

سر خویش گرفتن ؛ به کار خود مشغول و سرگرم شدن :
سر خویش گیرم بمانم بجای
بزرگی نباشد نه مردی و رای.
فردوسی.
سعدیا گر نتوانی که کم خود گیری
سر خود گیر که صاحبنظری کار تو نیست.
سعدی.
... [مشاهده متن کامل]

یکی گفتش اکنون سر خویش گیر
وزین سهلتر مطلبی پیش گیر.
سعدی ( بوستان ) .
پدر گفتش اکنون سر خویش گیر
هر آن ره که میبایدت پیش گیر.
سعدی.

خویشتن را فراهم گرفتن

بپرس