سر بردن

لغت نامه دهخدا

سر بردن. [ س َ ب ُ دَ ] ( مص مرکب ) بسر بردن. ( آنندراج ). طی کردن. گذراندن. انجام دادن :
بسر برده یک ماه سام دلیر
ابا زال و با رستم شیرگیر.

فردوسی.

همه شب به باده تهمتن به می
بسر برد دستان فرخنده پی.

( کک کوهزاد ).

اگر بدست پادشاه کامکار و کاردان محتشم افتد بوجه نیکو بسر برد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 386 ).
- سر در جیب بردن ؛ غروب کردن. رجوع به سر شود.

۱ - ( مصدر ) حمل کردن سر بریده . ۲ - ( مصدر ) تند رفتن .
بسر بردن طی کردن گذراندن انجام دادن . یا کنایه از مراقبه .

( ~ . بُ دَ ) (مص ل . ) مجازاً، تند رفتن .

/sar borden/ عیبی که دست مایه ی نکوهش دیگران بود - سر رفتن ۳دچار شدن ۴بی طاقت شدن

لِرکهستِن

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید