[ویکی اهل البیت] سخنان امام حسین(ع) با یارانشان در روز عاشورا. معانی الاخبار به نقل از امام زین العابدین علیه اسلام سخنان حضرت را این گونه نقل می کنند: چون کار بر حسین علیه السلام سخت شد، همراهانش به او نگریستند و او حالی متفاوت داشت. همراهانش هر چه کار سخت تر می شد، رنگشان دگرگون می شد و مضطرب می شدند و دلهایشان به تپش می افتاد اما امام و برخی یاران ویژه اش رنگشان، گلگون می شد و اندامشان آرامش می یافت و جانهایشان قرار می گرفت.
برخی به برخی دیگر گفتند: بنگرید که او باکی از مرگ ندارد! حسین علیه السلام به آنان فرمود: «ای بزرگ زادگان! شکیبا باشید. مرگ، جز پلی نیست که شما را از سختی و ناخوشی به سوی بهشتِ پُرگستره و نعمتِ جاویدان عبور می دهد. کدامتان خوش ندارد که از زندان به قصر منتقل شود؟! و آن برای دشمنانتان مانند انتقال از قصر به زندان و شکنجه شدن است. پدرم از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله برایم نقل کرد: دنیا، زندانِ مؤمن و بوستانِ کافر است و مرگ پل مؤمنان به سوی بهشتهایشان و پل کافران به دوزخشان است. نه دروغ می گویم و نه به من دروغ گفته شده است».
تاریخ دمشق( ـ به نقل از بشر بن طانحه، از مردی از قبیله هَمْد) اینگونه بیان می کند: حسین بن علی علیه السلام صبح روزی که به شهادت رسید، برایمان سخنرانی کرد و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «بندگان خدا! از خدا پروا کنید و از دنیا برحذر باشید که اگر دنیا برای کسی می مانْد و کسی در آن می مانْد، پیامبران سزاوارترین افراد به ماندن و سزامندتر به خشنود شدن از قضای الهی و خشنودتر به آن بودند؛ اما خدای متعال دنیا را برای آزمایش و اهلش را برای نابودی آفریده است. نوی آن کهنه و نعمتش زایل و شادی اش تلخ می شود. سرای آن، فقط برای رسیدن و خانه اش برای دل کَنْدن است. توشه برگیرید که بهترین توشه، پرهیزگاری است و پروا کنید، شاید که رستگار شوید».
در کتاب الخرائج والجرائح (ـبه نقل از جابر، از امام باقر علیه السلامـ) این گونه نقل شده: امام حسین علیه السلام پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: «پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: پسر عزیزم! تو بزودی به سوی عراقْ کشانده می شوی و آن سرزمینی است که پیامبران و اوصیایِ پیامبران آن را دیدار کرده اند و آن همان سرزمین صعَموراص است و تو در آنجا شهید می شوی و گروهی از همراهانت با تو به شهادت می رسند که درد شمشیرها را حس نمی کنند. سپس تلاوت فرمود: «گفتیم: ای آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت باش». آتش جنگ بر تو و برایشان سرد و سلامت است. پس مژده تان باد که ـ به خدا سوگند ـ، اگر ما را بکُشند بر پیامبرمان وارد خواهیم شد!
در الأمالی این چنین آمده است حسین بن زید بن علی از پدرانش نقل کرده است که: امام حسین علیه السلام روز حادثه ، سخن گفت و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «ستایش ویژه خدایی است که آخرت را برای پرهیزگاران قرار داد و آتش و کیفر را برای کافران. به خدا سوگند ما در این راه به طلب دنیا نیامده ایم تا درباره پروردگار خود به شک بیفتیم! شکیب ورزید که خدا با پرهیزگاران است و سرای آخرت برایتان بهتر است».
گفتند: جانهایمان را فدایت می کنیم. حسین بن زید بن علی می گوید: به خدا سوگند، آنان بر او (امام حسین علیه السلام) سبقت می جستند تا پیشِ روی او به شهادت برسند و امام علیه السلام در شهادت آنان پاداش ببرد و برایشان آمرزش خواهی کند.
برخی به برخی دیگر گفتند: بنگرید که او باکی از مرگ ندارد! حسین علیه السلام به آنان فرمود: «ای بزرگ زادگان! شکیبا باشید. مرگ، جز پلی نیست که شما را از سختی و ناخوشی به سوی بهشتِ پُرگستره و نعمتِ جاویدان عبور می دهد. کدامتان خوش ندارد که از زندان به قصر منتقل شود؟! و آن برای دشمنانتان مانند انتقال از قصر به زندان و شکنجه شدن است. پدرم از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله برایم نقل کرد: دنیا، زندانِ مؤمن و بوستانِ کافر است و مرگ پل مؤمنان به سوی بهشتهایشان و پل کافران به دوزخشان است. نه دروغ می گویم و نه به من دروغ گفته شده است».
تاریخ دمشق( ـ به نقل از بشر بن طانحه، از مردی از قبیله هَمْد) اینگونه بیان می کند: حسین بن علی علیه السلام صبح روزی که به شهادت رسید، برایمان سخنرانی کرد و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «بندگان خدا! از خدا پروا کنید و از دنیا برحذر باشید که اگر دنیا برای کسی می مانْد و کسی در آن می مانْد، پیامبران سزاوارترین افراد به ماندن و سزامندتر به خشنود شدن از قضای الهی و خشنودتر به آن بودند؛ اما خدای متعال دنیا را برای آزمایش و اهلش را برای نابودی آفریده است. نوی آن کهنه و نعمتش زایل و شادی اش تلخ می شود. سرای آن، فقط برای رسیدن و خانه اش برای دل کَنْدن است. توشه برگیرید که بهترین توشه، پرهیزگاری است و پروا کنید، شاید که رستگار شوید».
در کتاب الخرائج والجرائح (ـبه نقل از جابر، از امام باقر علیه السلامـ) این گونه نقل شده: امام حسین علیه السلام پیش از کشته شدن به یارانش فرمود: «پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: پسر عزیزم! تو بزودی به سوی عراقْ کشانده می شوی و آن سرزمینی است که پیامبران و اوصیایِ پیامبران آن را دیدار کرده اند و آن همان سرزمین صعَموراص است و تو در آنجا شهید می شوی و گروهی از همراهانت با تو به شهادت می رسند که درد شمشیرها را حس نمی کنند. سپس تلاوت فرمود: «گفتیم: ای آتش! بر ابراهیم سرد و سلامت باش». آتش جنگ بر تو و برایشان سرد و سلامت است. پس مژده تان باد که ـ به خدا سوگند ـ، اگر ما را بکُشند بر پیامبرمان وارد خواهیم شد!
در الأمالی این چنین آمده است حسین بن زید بن علی از پدرانش نقل کرده است که: امام حسین علیه السلام روز حادثه ، سخن گفت و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «ستایش ویژه خدایی است که آخرت را برای پرهیزگاران قرار داد و آتش و کیفر را برای کافران. به خدا سوگند ما در این راه به طلب دنیا نیامده ایم تا درباره پروردگار خود به شک بیفتیم! شکیب ورزید که خدا با پرهیزگاران است و سرای آخرت برایتان بهتر است».
گفتند: جانهایمان را فدایت می کنیم. حسین بن زید بن علی می گوید: به خدا سوگند، آنان بر او (امام حسین علیه السلام) سبقت می جستند تا پیشِ روی او به شهادت برسند و امام علیه السلام در شهادت آنان پاداش ببرد و برایشان آمرزش خواهی کند.