سخن خوردن. [ س ُ خ َ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) لاف و گزاف شنیدن : من از تو گر سخن خوردم عجب نیست نخست آدم سخن خورده ست از ابلیس.؟ ( از سندبادنامه ).
