سحرخوان

لغت نامه دهخدا

سحرخوان. [ س َ ح َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) خواننده سحر. بانگ کننده به وقت سحر. مجازاً، مؤذن.
- مرغ سحرخوان ؛ بلبل. هزار.
- || خروس :
تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح
همه شب منتظر مرغ سحرخوان بودم.
سعدی.
رجوع به ترکیبات مرغ شود.

پیشنهاد کاربران