سحاء
لغت نامه دهخدا
سحاء. [ س َح ْ حا ] ( ع ص ) ( از س ح ح ) ریزان ، و منه یمین اﷲ سحاء؛ ای دائمة الصب بالمطا. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || ( از س ح ی ) آنکه خاک و گل را از زمین رندد. || باغبان که از بیل خیابان و غیره را آرایش دهد. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید