سجود

/sojud/

لغت نامه دهخدا

سجود. [ س ُ ] ( ع مص ) سر بر زمین نهادن وفروتنی نمودن. ( منتهی الارب ) ( از متن اللغة ) ( ترجمان القرآن ). سر بر زمین نهادن و فروتنی کردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( از المصادر زوزنی ) ( دهار ) :
از سجودش بتشهد برد آنگه بسلام
زو سلامی و درودی ز تو بر جمع کرام.
منوچهری.
تن را سجود کعبه فریضه ست و نقص نیست
گر دیده راز دیدن کعبه جدا کند.
خاقانی.
گر تن بقرب کعبه نگشت آشنا رواست
باید که جان بقرب سجود آشنا کند.
خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 849 ).
من که نان ملک خورم بسجود
سر بزیر آرم از برای دعا.
خاقانی.
گه در سجود باش چو در مغرب آفتاب
گه در رکوع باش چو بر مرکز آسمان.
خاقانی.
- سجود آوردن ؛ سجده کردن. تعظیم کردن :
تا ز چرخ و فلک سجود آرند
پیش تو چون شمن به پیش صنم.
مسعودسعد.
وآسمان بر درش سجود آرد
گفت سبحان ربی الاعلی.
خاقانی.
سجود آورد شیرین در سپاسش
ثناها گفت افزون از قیاسش.
نظامی.
کآنکه این بت را سجود آردبرست
ور نیارد در دل آتش نشست.
مولوی.
- سجود بردن ؛ سجده آوردن. سجده کردن :
قامت صاحب افسران حلقه افسری شده
برده سجود افسرش با همه صاحب افسری.
خاقانی.
گر او می برد سوی آتش سجود
تو واپس چرا میبری دست جود.
سعدی.
- سجود سپاس ؛ سجده شکر :
سجاده ازسهیل کنم نز ادیم شام
تا می برم سجود سپاس از در سخاش.
خاقانی.
- سجود سهو :
در رکعت نخست گرت غفلتی برفت
اینجا سجود سهو کن و در عدم قضا.
خاقانی.
رجوع به سجده و سجده سهو شود.
- سجود صمدی ؛ در اصطلاح کشتی گیران سجده که به وقت آغاز کشتی یا بعد اتمام آن کنند. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
شاید از فخر اگر پای بر افلاک نهی
بسجود صمدی جبهه چو بر خاک نهی.
میرنجات ( آنندراج ).
- سجود کردن ؛ سجده بردن. سجده آوردن :
جهاندار محمود با فرّ و جود
که او را کند ماه و کیوان سجود.
فردوسی.
بلبل کردش سجود گفت که نعم الصباح
خود بخودی باز داد صبحک اللَّه جواب.
خاقانی.
جهان بخدمت او چون قلم سجود کندبیشتر بخوانید ...

فرهنگ فارسی

پیشانی برزمین گذاشتن، برای عبادت یااظهارفروتن
۱ - ( مصدر ) سجده . ۲ - ( اسم ) پرستش بندگی عبادت .
سر بر زمین نهادن و فروتنی نمودن یا بر جهت باد رفتن کشتی .

فرهنگ معین

(سُ ) [ ع . ] ۱ - (مص ل . ) سجده کردن . ۲ - (اِمص . )پرستش ، پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی .

فرهنگ عمید

پیشانی بر زمین گذاشتن برای عبادت یا اظهار فروتنی.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] نهادن پیشانی بر زمین را سجود گویند. از احکام آن به تفصیل در باب صلات سخن گفته اند.
در هر رکعت از نمازهای واجب و مستحب، دو سجده واجب است و ترک یا زیاد کردن عمدی یکی از آن دو موجب بطلان نماز می شود؛ لیکن ترک یا افزایش سهوی یکی از دو سجده بنابر قول مشهور، نماز را باطل نمی کند و در صورت ترک سهوی، چنانچه پیش از ورود به رکن بعدی (رکوع) متذکر شود، باید برگردد و آن را به جا آورد، و در صورت متذکر نشدن، واجب است پس از سلام نماز قضای آن را به جا آورد.
رکنیت
...

جدول کلمات

سجده

مترادف ها

adoration (اسم)
ستایش، عشق ورزی، پرستش، نیایش، ستایشگری، سجود

worship (اسم)
ستایش، پرستش، ستایشگری، سجود، عبادت

bow (اسم)
سجود، قوس، کمان، تعظیم

genuflection (اسم)
سجود، خم کردن زانو

فارسی به عربی

رکوع

پیشنهاد کاربران

سلیم
سجود: واژه ای اربی ست که از سجده می آید و برابری اش در فارسی پیشانی بر خاک نهادن برای نشان دادن فروتنی به خداوند جهانیان ست.
فروتنی نشان دادن
سجده کردن
سجود : سجود اسم دختر با ریشه عربی است . سجود به معنی سجده کردن و پرستش خدا - ستایش - نیایش - پرستش - عبادت .

بپرس