ستوه گردیدن

لغت نامه دهخدا

ستوه گردیدن. [ س ُ گ َ دی دَ ] ( مص مرکب ) سخت درماندن. بجان آمدن. خسته شدن. عاجز شدن :
ز اسبان و مردان بیابان و کوه
اگر بشمری نیز گردی ستوه.

فردوسی.

شب از حمله روز گردد ستوه
شود پرّ زاغش چو پرّ خروه.

عنصری.

خداوند فرمان و رای و شکوه
ز غوغای مردم نگردد ستوه.

سعدی.

سخت درماندن به جان آمدن

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید