ستون اوندی

ستون آوندی (زیست شناسی). در یک گیاه آوندی، ستون آوندی ( به انگلیسی: Stele ) بخش مرکزی ریشه یا ساقه است[ ۱] که دارای بافت های مشتق شده از پروکامبیوم است. اینها شامل بافت آوندی، در برخی موارد بافت زمینی ( پیت ) و یک دور پیراچرخه است که در صورت وجود، بیرونی ترین مرز ستون را مشخص می کند. در خارج از ستون آوندی، درون پوست قرار دارد که درونی ترین لایه سلولی قشر است.
مفهوم ستون آوندی در اواخر قرن ۱۹ توسط گیاه شناسان فرانسوی PEL van Tieghem و H. Doultion به عنوان مدلی برای درک رابطه بین جوانه و ریشه و برای بحث دربارهٔ تکامل ریخت شناسی گیاهان آوندی گسترش یافت. [ ۲] اکنون، در آغاز قرن بیست ویکم، زیست شناسان مولکولی گیاهی به درک ژنتیک و مسیرهای رشدی که بر الگوهای بافتی در ستون آوندی حاکم است، می رسند. [ نیازمند منبع] علاوه بر این، فیزیولوژیست ها در حال بررسی این هستند که چگونه کالبدشناسی ( اندازه ها و شکل ها ) ستون های آوندی مختلف بر عملکرد اندام ها تأثیر می گذارد.