لغت نامه دهخدا
سترک. [ س ِ ت َ رَ ] ( اِ ) مردم گیاه بود یعنی درخت واقواق. ( اوبهی ). یبروح. رجوع به استرک ، و اصطرک شود. || به استعاره زنان نازاینده که بعربی عقیم است بدان نسبت است. ( اوبهی ). رجوع به استرک و اصطرک شود.
سترک. [ س ِ ت ُ ] ( اِ ) انگشت پنجم چون ازسوی کالوج ابتدای شمار کنند. ابهام. نر انگشت . انگشت نر. ( یادداشت مؤلف ). فرهنگ فارسی
انگشت پنجم چون از سوی کالوج ابتدای شمار کنند ابهام . نر انگشت . پیشنهاد کاربران
والامقام
میپوشاند
بزرگ - نام آور
بزرگ
