ستاگوی. [ س ِ ] ( نف مرکب ) ستایشگوی. ثناگوینده. ستایش خوان : چه گر من همیشه ستاگوی باشم ستایم نباشد نکو جز بنامت.رودکی.و ثنا و ستا گوی او در بزم بذل مواهب. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 474 ).