ستاگوی

لغت نامه دهخدا

ستاگوی. [ س ِ ] ( نف مرکب ) ستایشگوی. ثناگوینده. ستایش خوان :
چه گر من همیشه ستاگوی باشم
ستایم نباشد نکو جز بنامت.
رودکی.
و ثنا و ستا گوی او در بزم بذل مواهب. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 474 ).

فرهنگ فارسی

ستایشگوی ثنا گوینده ستایش خوان

فرهنگ عمید

ثناگو، ثناخوان، ستایش کننده.

پیشنهاد کاربران

بپرس