ستاره فشان

لغت نامه دهخدا

ستاره فشان. [ س ِ رَ / رِ ف َ / ف ِ ] ( نف مرکب ) کنایه از اشک فشان. ( آنندراج ). || گوهرزاد. گوهرریز :
چرخ مرا وقت ثنای تو گفت
تیر ملک نطق ستاره فشان.
خاقانی.
|| درخشان. تابان :
چشمه خورشید را سراب شمارد
هر که ببیند رخ ستاره فشانش.
صائب ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

کنایه از اشک فشان گوهر زا گوهر ریز

پیشنهاد کاربران

بپرس