سبعیه

سَبْعیه
(یا: هفت امامی) از القاب اسماعیلیه و فرقه های منسوب به آن که در باب شمار ائمه به هفت دور قائل بودند و امام هفتم را آخر ادوار می دانستند. اینان امامت را پس از امام جعفر صادق (ع) به پسرش اسماعیل ختم می کردند و یا مانند دیگر فِرَق اسماعیلیه، نظیر مبارکیه، رشتۀ امامت را به محمد بن اسماعیل می رساندند. اکثر فرقه های هفت امامی، محمد بن اسماعیل را امام هفتم شیعیان می دانستند و برای آن که از اثنی عشریه تمیز داده شوند، سبعیه خوانده می شدند. گروهی از سبعیان نیز مرگ اسماعیل را انکار کردند و گفتند او نمرده و نخواهد مرد و روزی رجعت خواهد کرد تا امور شیعیان را نظام بخشد. نزد سبعیه عدد هفت تقدس دارد؛ چنان که آنان در بسیاری از اعتقادات خود برای عدد هفت ویژگی قدسی و الوهی قائل بودند. جز تعداد امامان که هفت است، طبقات آسمان و زمین، تعداد اعضای بدن انسان و جز آن ها نیز هفت است. تدبیر عالم سفلی را با کواکب سبعه می شمردند.