سبر
لغت نامه دهخدا
سبر. [ س َ / س ِ ] ( ع اِ ) اصل و نهاد چیزی. ( منتهی الارب ). اصل. ( اقرب الموارد ). || رنگ. ( منتهی الارب ). لون. || جمال. ( اقرب الموارد ). خوبی. ( منتهی الارب ). || هیئت نیکو. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
سبر. [ س ُ ب َ ] ( ع اِ ) پرنده ای است. ( اقرب الموارد ). مرغیست. ( منتهی الارب ).
سبر. [ س ِ ] ( ع اِ ) دشمنی. ( منتهی الارب ). عداوت. ( اقرب الموارد ). || شبه. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || عار. ( منتهی الارب ).
سبر. [ س ِ ]( اِ ) نامی است که در طوالش بدرختچه سیاه تلو دهند. رجوع به جنگل شناسی کریم ساعی ص 259 و سیاه تلو شود.
سبر. [ س َ ] ( ع اِ ) یا سبر و تقسیم. جرجانی آرد: سبر و تقسیم هر دو یکی است و عبارت است از آوردن اوصاف اصل یعنی مقیس علیه وابطال بعض آنها تا باقی برای علت تعیین گردد چنانکه گویند علت حدوث در بیت یا تألیف یا امکان است. و دوم بتخلف باطل است زیرا صفات واجب بالذات ممکن است وحادث نیست پس اول معین شد. ( از تعریفات جرجانی ). و همو آرد: سبر و تقسیم حصر اوصاف در اصل و الغای بعض است تا باقی برای علیت تعیین گردد چنانکه گویند علت حرمت شراب یا مستی است یا بودن شراب از آب انگور یا مجموع هر دو و جز آب و مستی نمیتوان علیتی یافت بدان طریق که مفید ابطال علت وصف باشد و بنابر این مستی را برای علت توان تعیین کرد. ( از تعریفات جرجانی ).
سبر. [ س َب ْ ب ُ ] ( اِخ ) ریگ پشته ای است بین بدر و مدینه. در اینجا پیغمبر اکرم صلی اﷲ علیه و آله و سلم غنائم بدر را تقسیم کرده است. ( از معجم البلدان ).
فرهنگ فارسی
گویش مازنی
واژه نامه بختیاریکا
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید