سبحانی تبریزی محمدحسین

[ویکی نور] «محمد حسین خیابانی سبحانی» از علماء مبرز و معاصر تبریز بوده که در فضل، دانش، تقوی، پرهیزکاری، خشیت و خداترسی، نمونه محیط خود بود. وی در شب نوزدهم ماه رمضان 1299ق، در شهرستان تبریز به دنیا آمد. مادرش شهر بانو نام داشت و دختر مرحوم (اسماعیل میرزا) فرزند فتحعلی شاه قاجار بود.
پس از دوران کودکی و آموزش ادبیات فارسی و قسمتی از مقدمات عربی، روی عشق فطری که به تحصیل معارف اسلامی داشت، تصمیم به ادامه تحصیل گرفت. نجوم و حساب استدلالی را نزد مرحوم میرزا علی منجم و سطوح عالی فقه و اصول را نزد مرحوم آیت الله انگجی و شرح (اشارات) مرحوم خواجه را نزد فیلسوف دوران خود مرحوم شیخ حسین قراجه داغی که به یک واسطه از شاگردان میرزای جلوه بود فراگرفت و برای تکمیل معارف در سال 1327ق رهسپار نجف اشرف شد و 11 سال تمام از محضر اساتید آن دانشگاه بزرگ شیعه مانند آیات عظام: سید محمدکاظم یزدی، شریعت اصفهانی و ضیاء الدین عراقی استفاده نمود. آن گاه با کسب اجازه از محضر اساتید و دریافت عالی ترین اجازه های اجتهاد که قسمتی از آن ها را مرحوم حاج میرزا علی خیابانی در کتاب علماء معاصر آورده است، در سال 1339ق مراجعت به ایران و تبریز نموده و پس از بازگشت به وطن به امر تدریس و تربیت محصلین و تألیف و تصنیف پرداخت و آثار گران بهائی که هرکدام روشنگر مقام عملی و فضلی اوست، به یادگار گذارد.
وی در خلق، حلم، تواضع، فروتنی، زهد و تقوا، در میان علماء و بزرگان شهر تبریز ضرب المثل بود. طرز زندگی، نحوه معاشرت و شیوه سخن گفتن او، انسان را بیاد خدا افکنده، در افراد مستعد اثر عمیق و انقلاب خاصی به وجود می آورد. این عالم ربانی در روز یازدهم شوال 1392ق دعوت حق را لبیک گفت و طی مراسم با شکوهی در جوار حضرت فاطمه معصومه(س) به خاک سپرده شد.
1- حاشیه بر کفایة الاصول.
2- یک دوره صلوة استدلالی.
6- احکام ملاقی الشبهات المحصورة