سبتاء

لغت نامه دهخدا

سبتاء. [ س َ ] ( ع اِ ) دشت. صحرا. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || ( ص ) گسترده گوش در درازی یا کوچکی. ( اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران

بپرس