سباء
لغت نامه دهخدا
سباء. [ س َب ْ با ] ( ع ص ) ( مهموز ) می فروش. ( منتهی الارب ) ( مهذب الاسماء ).
سباء. [ س ِ ] ( ع مص ) ( ناقص یایی ) اسیر گرفتن. ( اقرب الموارد ). || حمل کردن خمر از شهری بشهری. ( از اقرب الموارد ) ( تاج المصادر بیهقی ). || دل بردن معشوق از عاشق. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
سباء. [ س َ ] ( ع مص ) مَی خری. ( منتهی الارب ). خمر خریدن زبهر خوردن. ( تاج المصادر بیهقی ص 90 ). || ( اِ ) سبا ( به قصر ). چوبی که سیل آن رااز جایی بجایی برد. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ).
سباء. [ س ِ ] ( ع اِ ) می. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
سباء. [ س َ ب َءْ ] ( اِخ ) نام سوره سی و چهارم از قرآن ،مکیه و آن پنجاه و چهار آیت است ،پس از احزاب و پیش از ملائکه. و آن را سباء از این جهت خوانده اند که آیه 15 این آیه است : لقد کان لسباء فی مسکنهم آیة...
پیشنهاد کاربران
سباء ( با تشدید باء ) به معنی:�کفن فروش� آمده است: یکی از منابع: تذکرة الفقهاء حلی ( قرن 8 هجری ) . این واژ ه در گفتاری پیرامون مشاغل مکروه بیان شده است.