سایکلول

فرضیه سایکلول ( به انگلیسی: Cyclol hypothesis ) اولین مدل ساختاری ارایه شده برای توصیف یک پروتئین کروی تاخورده بود. [ ۱] این مدل در اواخر دهه ۱۹۳۰ میلادی، توسط دوروتی ماود رینچ بر اساس سه فرض توسعه یافت. در بخش اول، فرضیه مبنا را بر این می گذارد که یک گروه پپتید برای ایجاد یک پیوند با پروتئین دیگر، قادر به انجام یک واکنش سایکلول است ( شکل ۱ ) . پیوندهای برقرار شده مشابه پیوندهای غیرکووالانسی هیدروژنی موجود میان گروه ههای پپتیدی است. این نوع واکنش ها در ترکیبات ارگوپپتیدی و سایر ترکیبات، مشاهده شده است. در بخش دوم، فرض بر این است که، تحت برخی شرایط، اسیدهای آمینه به طور طبیعی بیش ترین تعداد پیوند سایکلول را ایجاد می کنند و در نتیجه موجب تولید مولکول های سایکلول ( شکل ۲ ) و الیاف سایکلول ( شکل ۳ ) می شوند. درعمل، هرگز این مولکول ها و الیاف سایکلول مشاهده نشده اند. سرانجام در بخش سوم، این فرضیه فرض می کند که پروتئین های کروی دارای یک ساختار سوم مانند جامدات افلاطونی هستند و چندضلعی های دارای نظم نسبی حاصل از واکنش هاس سایکلول که به این صورت ایجاد می شوند، فاقد لبه های آزاد هستند. چنین مولکولهای سایکلول بسته ای تابه حال مشاهده نشده اند.
اگرچه داده های بعدی نشان داد که مدل اصلی ارایه شده برای ساختار پروتئین های کروی نیاز به اصلاح دارد، با این حال چندین مورد از بخش های موجود در مدل سایکلول تأیید شد، مانند واکنش سایکلول خود و این فرضیه که برهم کنش های آب گریز عامل اصلی تاخوردگی پروتئین ها هستند.