سایوز ۱ ( به روسی: Союз 1 ) ( به معنای اتحاد ۱ ) یک فضاپیمای سرنشین دار برنامه فضایی سایوز ساخت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی است. این فضاپیما نخستین فضاپیمای سایوز است که در تاریخ ۲۳ آوریل ۱۹۶۷ ( ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶ ) به فضا پرتاب شد. سرهنگ ولادیمیر کومارف تنها سرنشین فضاپیمای سایوز - ۱ متأسفانه هنگام بازگشت از فضا دچار حادثه شد و جان خود را از دست داد. وی اولین کسی بود که در یک سفر فضایی کشته شد. یوری گاکارین فضانورد پشتیبان این مأموریت بود.
اتحاد جماهیر شوروی یک برنامه سری را برای سفر به ماه دنبال می کرد. از این رو می بایست فضاپیمایی طراحی می شد که بتواند به ماه سفر کند. فضاپیماهای وستک و وسخد با آن که رکوردها و تجربیات خوبی را برای مهندسین روسی به ثبت رساند، اما توانایی انجام بسیاری از مانورهای مداری لازم را برای انجام عملیات سفر به ماه نداشت. مهم ترین این مانورها رهگیری، ملاقات و الحاق فضاپیماها در مدار زمین بود. همچنین با توجه به این که در ناوهای کیهانی پیشین شوروی مشکلات بی شماری وجود داشت، از این رو این سفینه ها از ضریب اطمینان بالایی برخوردار نبودند. به همین دلیل طراحی یک فضاپیمای مطمئن که پاسخگوی طرح ها و اهداف روس ها در فضا باشد، الزامی بود. در نتیجه طرح ناوهای کیهانی سایوز با جدیت دنبال شد و در نهایت پس از چند پرواز آزمایشی بی سرنشین، نوبت به آزمودن عملکرد آن در یک مأموریت فضایی سرنشین دار بود. این مأموریت به دلایلی که گفته می شود ناکام ماند و بعدها اهدافی که از انجام این پرواز دنبال می شد در مأموریت مشترک ناوهای کیهانی سایوز ۴ و ۵ محقق شدند. [ ۲]
هدف از پرتاب سایوز ـ ۱ علاوه بر آزمایش دستگاه های فضاپیمای سایوز طی یک مأموریت سرنشین دار، انجام یک پرواز مشترک با ناو کیهانی سایوز ـ ۲ بود که طبق برنامه می بایست یک روز پس از پرتاب سایوز ـ ۱ با سه سرنشین به فضا می رفت. برنامه از این قرار بود که این دو فضاپیما پس از آن که در فضا همدیگر را رهگیری و ملاقات کردند، دو کیهان نورد حاضر در سایوز ـ ۲ طی یک راهپیمایی فضایی به سایوز ـ ۱ منتقل شوند و بعد هر دو فضاپیما به زمین بازگردند. اما به دلیل مشکلات بی شماری که برای سایوز ـ ۱ پیش آمد، هیچ گاه این عملیات صورت نپذیرفت.
مشکلات مدت کوتاهی پس از پرتاب آشکار شدند؛ زمانی که صفحات خورشیدی سایوز به درستی باز نشدند و دستگاه های فضاپیما برای فعالیت با کمبود انرژی الکتریکی مواجه شدند. سامانهٔ جهت یابی سایوز که در مانورهای مداری کاربرد داشت از کار افتاده بود. در سیزدهمین گردش به دور زمین، دستگاه های هدایت خودکار از کار افتادند و دستگاه های هدایت دستی نیز کار زیادی از پیش نمی بردند. مدیران پروژه با بررسی اوضاع تصمیم گرفتند تا مأموریت سرنشینان سایوز ـ ۲ را تغییر دهند. آن ها می بایست هنگام ملاقات با سایوز ـ ۱ در فضا، طی یک راهپیمایی فضایی، اقدام به تعمیر و بازکردن صفحات خورشیدی سایوز ـ ۱ می کردند. اما انتشار گزارشی که خبر از بارندگی شدید در پایگاه فضایی بایکانور می داد، پرتاب سایوز ـ ۲ را غیرممکن می ساخت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاتحاد جماهیر شوروی یک برنامه سری را برای سفر به ماه دنبال می کرد. از این رو می بایست فضاپیمایی طراحی می شد که بتواند به ماه سفر کند. فضاپیماهای وستک و وسخد با آن که رکوردها و تجربیات خوبی را برای مهندسین روسی به ثبت رساند، اما توانایی انجام بسیاری از مانورهای مداری لازم را برای انجام عملیات سفر به ماه نداشت. مهم ترین این مانورها رهگیری، ملاقات و الحاق فضاپیماها در مدار زمین بود. همچنین با توجه به این که در ناوهای کیهانی پیشین شوروی مشکلات بی شماری وجود داشت، از این رو این سفینه ها از ضریب اطمینان بالایی برخوردار نبودند. به همین دلیل طراحی یک فضاپیمای مطمئن که پاسخگوی طرح ها و اهداف روس ها در فضا باشد، الزامی بود. در نتیجه طرح ناوهای کیهانی سایوز با جدیت دنبال شد و در نهایت پس از چند پرواز آزمایشی بی سرنشین، نوبت به آزمودن عملکرد آن در یک مأموریت فضایی سرنشین دار بود. این مأموریت به دلایلی که گفته می شود ناکام ماند و بعدها اهدافی که از انجام این پرواز دنبال می شد در مأموریت مشترک ناوهای کیهانی سایوز ۴ و ۵ محقق شدند. [ ۲]
هدف از پرتاب سایوز ـ ۱ علاوه بر آزمایش دستگاه های فضاپیمای سایوز طی یک مأموریت سرنشین دار، انجام یک پرواز مشترک با ناو کیهانی سایوز ـ ۲ بود که طبق برنامه می بایست یک روز پس از پرتاب سایوز ـ ۱ با سه سرنشین به فضا می رفت. برنامه از این قرار بود که این دو فضاپیما پس از آن که در فضا همدیگر را رهگیری و ملاقات کردند، دو کیهان نورد حاضر در سایوز ـ ۲ طی یک راهپیمایی فضایی به سایوز ـ ۱ منتقل شوند و بعد هر دو فضاپیما به زمین بازگردند. اما به دلیل مشکلات بی شماری که برای سایوز ـ ۱ پیش آمد، هیچ گاه این عملیات صورت نپذیرفت.
مشکلات مدت کوتاهی پس از پرتاب آشکار شدند؛ زمانی که صفحات خورشیدی سایوز به درستی باز نشدند و دستگاه های فضاپیما برای فعالیت با کمبود انرژی الکتریکی مواجه شدند. سامانهٔ جهت یابی سایوز که در مانورهای مداری کاربرد داشت از کار افتاده بود. در سیزدهمین گردش به دور زمین، دستگاه های هدایت خودکار از کار افتادند و دستگاه های هدایت دستی نیز کار زیادی از پیش نمی بردند. مدیران پروژه با بررسی اوضاع تصمیم گرفتند تا مأموریت سرنشینان سایوز ـ ۲ را تغییر دهند. آن ها می بایست هنگام ملاقات با سایوز ـ ۱ در فضا، طی یک راهپیمایی فضایی، اقدام به تعمیر و بازکردن صفحات خورشیدی سایوز ـ ۱ می کردند. اما انتشار گزارشی که خبر از بارندگی شدید در پایگاه فضایی بایکانور می داد، پرتاب سایوز ـ ۲ را غیرممکن می ساخت.
wiki: سایوز۱