سایه گه

لغت نامه دهخدا

سایه گه. [ ی َ گ َه ْ ]( اِ مرکب ) سایه گاه. جائی که سایه باشد :
بجم گفت کای خسته از رنج راه
بدین سایه گه از چه کردی پناه.
فردوسی.
بخفت اندر آن سایه گه شهریار
نهاده سرش مهربان بر کنار.
فردوسی.
|| پناه. حمایت. کنف :
هر که در سایه گه دولت او گام نهاد
کند از مسکن او حادثه چرخ حذر.
سنایی.
رجوع به سایه گاه شود.

فرهنگ فارسی

سایه گاه

پیشنهاد کاربران

بپرس