سایه گاه


مترادف سایه گاه: سایبان، سایه، مظله، نش

لغت نامه دهخدا

سایه گاه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ مرکب ) نسر. سایبان. جای سایه. محل سایه :
یکی بیشه دیدند و آب روان
بدو اندرون سایه گاه گوان.
فردوسی.
جوانی بکردار تابنده ماه
نشسته بر آن تخت در سایه گاه.
فردوسی.
خوش آمَدْش و برشد بدان جایگاه
بر آسود لختی در آن سایه گاه.
اسدی.
فروماند خسرو در آن سایه گاه
چو سایه شده روبروی سپاه.
نظامی.
رجوع به سایگاه و سایه گه شود.

فرهنگ فارسی

جایی که سایه دارد .

فرهنگ عمید

جایی که سایه دارد، سایبان، جای سایه، جای سایه دار.

جدول کلمات

نش

پیشنهاد کاربران

بپرس