سایه ور

لغت نامه دهخدا

سایه ور. [ ی َ / ی ِ وَ ] ( ص مرکب ) سایه دار و هر چیز که سایه دهد. ( ناظم الاطباء ). دارای سایه. پرسایه :
باغ تو پر درخت سایه ور است
از پی خویشتن یکی بگزین.
فرخی.
جناب سایه ورش را همیشه باد ملازم
کز این جناب معظم رسی بغایت مقصد.
شمس طبسی.
بسی پای دار ای درخت هنر
که هم میوه داری و هم سایه ور.
سعدی ( بوستان ).
پر از میوه و سایه ور چون رزند
نه چون ما سیه کار و ازرق رزند.
سعدی.
در جهان چون او نیامد آفتاب سایه ور
آفتاب سایه ور چون او نیامد در جهان.
سید ذوالفقار شروانی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - آنچه که سایه دارد : درخت سایه دار . ۲ - حرفی که دو خطی نوشته باشند . ۳ - غشی سایه زده .

فرهنگ عمید

دارای سایه، سایه دار، پُرسایه.

پیشنهاد کاربران

بپرس