سایه نشین. [ ی َ / ی ِ ن ِ ] ( نف مرکب ) کنایه از کسی که تعب و محنت روزگار ندیده و نچشیده باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). || مستور. در پرده مانده. محجوب : ای مدنی برقع مکی نقاب سایه نشین چند بودآفتاب.نظامی. || نازپرورده. خسته. کسی که از خستگی و کوفتگی در سایه آرمیده باشد : خورشید روم پرور ماه حبش نگارسایه نشین ساحت طوبی نشان اوست.خاقانی.
۱. کسی که در سایه بنشید.۲. [مجاز] شخص بی کاره و خوش گذران که به بی کاری و بطالت عادت کرده و تن به رنج و زحمت ندهد.