سایات نووا

پدر سایات نُوا، ماهدِسی کاراپت، در شهر آدانا، ارمنستان غربی متولد شد؛ اما بعدها خانواده اش به شهر حلب در سوریه کوچ کرده بودند. ماهدِسی کاراپت در جوانی به تفلیس رفت و با «سارا»، دختری از اهالی محلهٔ «هاولابار» تفلیس، ازدواج کرد. هنگامی که سایات نُوا دوازده سال بیشتر نداشت پدر و مادرش او را به فراگیری صنعت بافندگی گماردند. سایات نُواخواندن و نوشتن را در مکتب های آن دوره آموخته بود و حداقل به چهار زبان ارمنی، گرجی، ترکی و فارسی تسلط کامل و با الفبای عربی آشنایی داشت.
بنا بر شواهدی که در منابع مختلف آمده در لشکرکشی های نادر شاه افشار به هندوستان طی سال های ۱۷۳۸–۱۷۳۹ میلادی سایات نُوا در سمت نوازنده حضور داشته است.
اولین شعر سایات نُوا به زبان ترکی بوده که در دیباچهٔ اشعارش نیز در ۱۷۴۲ میلادی به ثبت رسیده است. او از سن بیست سالگی رسماً به هنر عاشیق ( آشوقی ) روی آورد و برای اینکه به منزلهٔ یک آشوق یا گوسان کار خود را آغاز کند به رسم تمامی گوسان ها یا موسیقی دانان کهن ارمنی به زیارت کلیسای کاراپت مقدس در استان موش ارمنستان غربی رفت و در همین هنگام نیز نام «سایات نُوا» را به منزلهٔ لقب هنری خود برگزید. او تا سی سالگی تمامی فنون هنر گوسانی را فراگرفت و در این سال ها هم زمان به نوشتن اشعاری به زبان ارمنی پرداخت.
سایات نُوا در دربار هراکل دوم به سبب موقعیت خاص خود در مقام سفیر و نوازندهٔ مخصوص پادشاه، حسادت بسیاری از درباریان را برانگیخت. او با شعرهای زیرکانهٔ خود درباریان را مورد حمله و اعمال آنان را مورد تردید قرار می داد. این موضوع سبب شد تا دشمنانش با دستاویز قرار دادن عشق سایات نُوا به خواهر پادشاه وی را در دیدهٔ هراکل خوار سازند. بدین ترتیب، او در ۱۷۵۲ میلادی از دربار رانده شد. اخراج وی از دربار دو سال به طول انجامید. در این زمان سایات نُوا با نوشتن شعری خطاب به هراکل از بارگاه وی درخواست عفو و از او خواهش کرد تا مجدداً وی را در دربار خود بپذیرد تا بیگناهی اش را اثبات کند. او در ۱۷۵۴ میلادی بار دیگر به دربار بازمی گردد. او که نمی توانست ظلم و ستمی را که درباریان بر مردم روا می داشتند نادیده انگارد به سرودن شعرهایی در انتقاد از اعمال درباریان و در برخی مواقع حتی خود پادشاه کرد. برای آنکه بیشتر او را از معشوق ( خواهر پادشاه ) و از درباریان دور سازند، وی را مجبور کردند تا به کسوت روحانیان درآید. سایات نُوا در ۱۷۵۹ میلادی بر اثر فشارهای هراکل رسماً به لباس روحانیان درآمده و نام کشیش «استپانوس» را برای خود برگزید. وی، که در این زمان ۳۷ سال سن داشت، مجبور شد بقیهٔ عمر خود را در لباس روحانیان سپری کند.