ساکاکی

ساکاکی ( نام علمی: Cleyera japonica ) نام یک گونه از رده دولپه ای ها و گیاهان گلدار همیشه سبز است. این درخت بومی مناطق گرم ژاپن، تایوان، چین، میانمار، نپال، و شمال هند است. بیشتر نوع درختچه ای آن به چشم می خورد اما ارتفاع آن می تواند به ۱۰–۱۲ متر نیز برسد. برگ ۶–۱۰ سانتی متر طول، صاف، بیضی، چرمی، براق و سبز تیره در سطح رویی، و در سطح زیرین سبز مایل به زرد است. پوست درخت آن قهوه ای مایل به قرمز تیره و صاف است. گلهای کوچک، معطر و سفید - کرمی آن در اوایل تابستان، در حدود ماه ژوئن، باز می شوند. گلهای کوچک سفید از زیر بغل در کنار پایه شاخه جانبی بیرون می آیند. یک تا چهار گل به صورت دسته ای بیرون می آید، همه در زیر برگها رو به پایین شکوفا می شوند و بعداً حوالی ماه نوامبر، یک میوه سیاه کوچک ( سته ) تبدیل شده که رنگ آن با قرمز شروع شده و هنگام رسیدن سیاه می شود. ساکاکی یکی از درختان رایج در لایهٔ دوم جنگل های همیشه سبز بلوط است. این درخت در آیین ژاپنیِ شینتو مقدس شمرده می شود.
در مراسم شینتو از چوب ساکاکی برای ساخت ظروف ( به ویژه شانه ) ، مصالح ساختمانی و همچنین سوخت استفاده می شود و به طور معمول در باغ ها، پارک ها و زیارتگاه ها کاشته می شود.
ساکاکی در آیین ژاپنیِ شینتو، یک درخت مقدس در نظر گرفته شده است، معبد شینتویی و همچنین هیموروگی ( 神 籬، "حصار الهی"، به طور سنتی با شین تای ( 神木، "درختان مقدس" ) متشکل از گیاهان همیشه سبز مانند سرو پاکوتاه ( 檜، و سرو ژاپنی احاطه می شود.
در نذورات آیینی شینتو به خدایان ( 神، kami ( کامی ) ، شاخه های ساکاکی با نوارهای کاغذی شید تزئین می شوند تا تاماگوشی ساخته شود.
واژه ژاپنی ساکاکی با خط کانجی نوشته می شود که ترکیبی از 木 ( کی، "درخت؛ چوب" ) و 神 ( کامی، "روح؛ خدا" ) است و معنی "درخت مقدس؛ درخت الهی" را تشکیل می دهد.
این کانجی 榊 اولین بار در ( قرن ۱۲ ) در کونجاکو مونوگاتاریشو ظاهر می شود.