سانکین کوتای

سانکین کوتای ( به ژاپنی: 参勤交代 Sankin - kōtai ) به معنای حضور متناوب در واقع یک سیستم گروگانگیری بود که در آن بیش از ۲۵۰ خاندان دایمیو ( فئودال های بزرگ ) در سراسر کشور ژاپن را مجبور می ساخت که هر دو سال در ادو مقر شوگون سالاری، به اتفاق همسر و فرزندان خویش اقامت گزینند، تا زیر نظر مستقیم شوگون باشند. پس از یک سال اقامت، آنها دوباره به هان خود ( قلمروی خود ) بازمی گشتند. از نظر سیاسی وسیله ای برای استقرار و استحکام بیش از پیش حکومت مرکزی و جلوگیری از طغیان نیروهای فئودالی مناطق دیگر محسوب می شد، ولی از نظر اقتصادی، باعث می گردید که نیمی از درآمد دایمیوها صرف هزینه های مربوط به حضور متناوب در پایتخت گردد، به خصوص که به دستور شوگون، هر دایمیو موظف بود عمارتی باشکوه برای اقامت همسر و فرزندان خود، در ادو برپا نماید تا پس از او برای ورثه اش باقی بماند. به همین خاطر است که عده ای از محققان معتقدند که علاوه بر تشویق تولید محصولات محلی برای فروش، سیستم گروگان گیری مزبور نیز نقش عمده در تبدیل اقتصاد طبیعی ژاپن به اقتصاد پولی در این دوران داشته است.
تویوتومی هیده یوشی پیشتر روش مشابه ای را مبنی بر نگه داشتن همسران و وارثان ( دایمیوها ) در قلعه اوساکا یا اطراف آن، به عنوان گروگان و جهت اطمینان از وفاداری دایمیوها ایجاد کرده بود. پس از نبرد سکیگاهارا و تأسیس شوگون سالاری توکوگاوا، این گروگان گیری در پایتخت جدید ادو به صورت عرف ادامه یافت. برای دایمیوهای توزاما در از سال ۱۶۳۵، و برای دایمیوهای فودای از سال ۱۶۴۲ اجباری شد. بجز یک دوره هشت ساله تحت حکومت توکوگاوا یوشیمونه، این قانون تا سال ۱۸۶۲ باقی ماند.