سانشوی مباشر ( Sanshō Dayū ) ( به ژاپنی: 山椒大夫 ) فیلمی ژاپنی به کارگردانی کنجی میزوگوچی محصول ۱۹۵۴ است.
سانشوی مباشر دارای بسیاری از مؤلفه های آشنای میزوگوچی است؛ مانند به تصویر کشیدن فقر، دیدگاهی انتقادی از جایگاه زنان در ژاپن معاصر و میزانسن های پیچیده ای که به طور دقیق طراحی شده اند. امروزه، این فیلم اغلب در کنار اوگتسو مونوگاتاری ( ۱۹۵۳ ) به عنوان یکی از بهترین آثار میزوگوچی قرار می گیرد.
ژاپن قرن یازدهم. فرماندار تایرو به خاطر مخالفتش با فساد فئودالی برکنار و تبعید می شود. همسرش «تاماکی» ( تاناکا ) ، پسرش «زوشیو» ( هانایاگی ) و دخترش «آنجو» ( کاگاوا ) عازم ملحق شدن به او در تبعیدگاه هستند. در طول راه مردانی آنان را به زور به بردگی می گیرند؛ «تاماکی» به یک خانه بدنام فرستاده می شود و بچه ها نیز در املاکی خصوصی که زیر نظر «سانشوی مباشر» ِ بی رحم اداره می شود، به خدمت گرفته می شوند. سال ها بعد که آنان بزرگ شده اند، خبر زنده بودن مادرشان را می شنوند و «آنجو»، «زوشیو» را به فرار ترغیب می کند…
این ملودرام جان گداز و تکان دهنده، از بزرگ ترین آثار تاریخ سینماست. در این فیلم، سادگی توهمی بیش نیست و هم مضمون و هم سبک، به شبکه ای پیچیده و به دقت طراحی شده می مانند. تراژدی فراز و نشیب ها و جدائی های خانوادگی در هر لحظه بیش از آن که توسلی صرف به احساسات تماشاگر باشد، آگاهی جدید و مکاشفه گونه ای به او می بخشد. تصاویر جایی میان واقعیت، شعر، کابوس و رؤیا سیر می کنند. میزوگوچی جهان خشن و بی ترحم را در منتهای بی پروایی و تقدیرگرایی به تصویر می کشد. پایان فیلم، تجدید دیدار مادر و پسر و آن کرین شگرف دوربین به بالا، شکوه محض است و حصار زمان و مکان را درمی نوردد. [ ۱]
میزوگوچی در سال ۱۹۵۴ سه فیلم ساخت که یکی از آن ها یعنی سانشوی مباشر جزو بهترین آثار اوست. جان جیلت، این فیلم را نه تنها یک اثر بزرگ سینمایی کلاسیک، بلکه محققانه ترین و دشوارترین اثر میزوگوچی و شایستهٔ صفت حیرت آور، می داند. این صفتی است که مخالفان میزوگوچی، از آن به عنوان دشنام علیه او استفاده می کنند.
اگرچه داستان این فیلم، از روی رمانی اثر اوگایی موری اقتباس شده است؛ اما در ژاپن، همه، به خوبی این اثر اسطوره ای را می شناسند. بنابر نظر تونی رینز، میزوگوچی با استفاده از این داستان آشنا، گزارشی کاملاً تصویری از چرخش گردونهٔ تاریخ ارائه می کند. فیلم، با تصاویری از بقایای سنگی و باستانی ژاپن آغاز می شود که در طول فیلم باز هم این تصاویر را می بینیم. این تصاویر بدین منظور به کار رفته اند تا دوران وقوع داستان را از چشم امروزی ها روایت کند. شیوهٔ روایت فیلم؛ به گونه ای حساب شده، دوپهلوست. با استفاده از دیزالوهای طولانی و فلاش بک، زمان تشریح می شود و فاصله ای که میان اعضای این خانواده به وجود آمده است، به تصویر درمی آید. میزوگوچی، در این فیلم، تنها به یک موضوع بسنده نمی کند؛ فیلم او، همانقدر که دربارهٔ نقش و قدرت مذکر/مؤنث در خانواده است؛ به همان نسبت دربارهٔ مبارزهٔ تاریخی میان خودکامگی و آزادی خواهی نیز است. در واپسین نمای فیلم، دوربین پس از آنکه در آغوش گرفتن مادر و فرزند را نشان می دهد، حرکتی رو به بالا دارد و به سمت جلبک های دریایی پن می کند که بر ساحل دریا افتاده اند. این نما، ما را به یاد اندیشه بودایی میزوگوچی می اندازد. از سانشوی مباشر در خارج از ژاپن استقبال بیشتری شد. در جشنوارهٔ ونیز، این فیلم به همراه هفت سامورایی، جایزهٔ شیر نقره ای جشنواره را دریافت کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسانشوی مباشر دارای بسیاری از مؤلفه های آشنای میزوگوچی است؛ مانند به تصویر کشیدن فقر، دیدگاهی انتقادی از جایگاه زنان در ژاپن معاصر و میزانسن های پیچیده ای که به طور دقیق طراحی شده اند. امروزه، این فیلم اغلب در کنار اوگتسو مونوگاتاری ( ۱۹۵۳ ) به عنوان یکی از بهترین آثار میزوگوچی قرار می گیرد.
ژاپن قرن یازدهم. فرماندار تایرو به خاطر مخالفتش با فساد فئودالی برکنار و تبعید می شود. همسرش «تاماکی» ( تاناکا ) ، پسرش «زوشیو» ( هانایاگی ) و دخترش «آنجو» ( کاگاوا ) عازم ملحق شدن به او در تبعیدگاه هستند. در طول راه مردانی آنان را به زور به بردگی می گیرند؛ «تاماکی» به یک خانه بدنام فرستاده می شود و بچه ها نیز در املاکی خصوصی که زیر نظر «سانشوی مباشر» ِ بی رحم اداره می شود، به خدمت گرفته می شوند. سال ها بعد که آنان بزرگ شده اند، خبر زنده بودن مادرشان را می شنوند و «آنجو»، «زوشیو» را به فرار ترغیب می کند…
این ملودرام جان گداز و تکان دهنده، از بزرگ ترین آثار تاریخ سینماست. در این فیلم، سادگی توهمی بیش نیست و هم مضمون و هم سبک، به شبکه ای پیچیده و به دقت طراحی شده می مانند. تراژدی فراز و نشیب ها و جدائی های خانوادگی در هر لحظه بیش از آن که توسلی صرف به احساسات تماشاگر باشد، آگاهی جدید و مکاشفه گونه ای به او می بخشد. تصاویر جایی میان واقعیت، شعر، کابوس و رؤیا سیر می کنند. میزوگوچی جهان خشن و بی ترحم را در منتهای بی پروایی و تقدیرگرایی به تصویر می کشد. پایان فیلم، تجدید دیدار مادر و پسر و آن کرین شگرف دوربین به بالا، شکوه محض است و حصار زمان و مکان را درمی نوردد. [ ۱]
میزوگوچی در سال ۱۹۵۴ سه فیلم ساخت که یکی از آن ها یعنی سانشوی مباشر جزو بهترین آثار اوست. جان جیلت، این فیلم را نه تنها یک اثر بزرگ سینمایی کلاسیک، بلکه محققانه ترین و دشوارترین اثر میزوگوچی و شایستهٔ صفت حیرت آور، می داند. این صفتی است که مخالفان میزوگوچی، از آن به عنوان دشنام علیه او استفاده می کنند.
اگرچه داستان این فیلم، از روی رمانی اثر اوگایی موری اقتباس شده است؛ اما در ژاپن، همه، به خوبی این اثر اسطوره ای را می شناسند. بنابر نظر تونی رینز، میزوگوچی با استفاده از این داستان آشنا، گزارشی کاملاً تصویری از چرخش گردونهٔ تاریخ ارائه می کند. فیلم، با تصاویری از بقایای سنگی و باستانی ژاپن آغاز می شود که در طول فیلم باز هم این تصاویر را می بینیم. این تصاویر بدین منظور به کار رفته اند تا دوران وقوع داستان را از چشم امروزی ها روایت کند. شیوهٔ روایت فیلم؛ به گونه ای حساب شده، دوپهلوست. با استفاده از دیزالوهای طولانی و فلاش بک، زمان تشریح می شود و فاصله ای که میان اعضای این خانواده به وجود آمده است، به تصویر درمی آید. میزوگوچی، در این فیلم، تنها به یک موضوع بسنده نمی کند؛ فیلم او، همانقدر که دربارهٔ نقش و قدرت مذکر/مؤنث در خانواده است؛ به همان نسبت دربارهٔ مبارزهٔ تاریخی میان خودکامگی و آزادی خواهی نیز است. در واپسین نمای فیلم، دوربین پس از آنکه در آغوش گرفتن مادر و فرزند را نشان می دهد، حرکتی رو به بالا دارد و به سمت جلبک های دریایی پن می کند که بر ساحل دریا افتاده اند. این نما، ما را به یاد اندیشه بودایی میزوگوچی می اندازد. از سانشوی مباشر در خارج از ژاپن استقبال بیشتری شد. در جشنوارهٔ ونیز، این فیلم به همراه هفت سامورایی، جایزهٔ شیر نقره ای جشنواره را دریافت کرد.
wiki: سانشوی مباشر