سانسکریت

واژه Diva به معنای خدا می باشد و جمع آن Divan یعنی خدایان و واژه Divanagari دو تلفظ و دو معنا دارد ؛ یکی دیوانه گری به معنای دیوانه بازی انسان به هنگام اندیشیدن به کار و بار خدا و دیگری دیوا نِگاری به معنای سرودن کار خدا و شرح و توضیح طرح آفرینش به زبان نثر و شعر.
خردمندان باستان به نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان یا جهان علم و آگاهی نداشته اند که نحوه و چگونگی جاری شدن آن دانش سری یا رمزی موجود در بطن طبیعت و کیهان و باطن انسان را که خود آنان کاشفان اصلی آن دانش بوده اند، به روش و زبان علمی شرح و توضیح دهند. لذا این وظیفه خطیر به عهده هندوان و ایرانیان عصر جدید و اعصار آینده می باشد و آنهم به کمک شناخت اصلی و محوری و مرکزی تئوری علمی مه بانگ یعنی نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان یا جهان و متعاقب آن وقع مه بانگ های متوالی از مبداء تا معاد و آنهم نه مبداء و معاد تاریک و ظلمانی و اوهامی و ابهامی دینی بلکه مبداء و معاد روشن و نورانی و حقیقی علمی. پرورش عضلات بازو و گردن و سینه و شکم به روش های قدیمی یا کلاسیک آئینی و دینی دیگر کاربرد های معقول و منطقی ندارند غیر از تحمیل امر به معروف و نهی از منکر دینی به اعضای جامعه و وعده پاداش های بهشتی به پیروان و وعده عذاب و جزاهای شدید و سنگین به دیگران و دیگر باوران و دگر اندیشان بلکه عضلات قوای ادراکی فهم و عقل و فکر و خیال را باید پرورش داد.
به زبان خیلی ساده و خودمانی و امروزی : هر فرد انسانی از پنج حاجی آقا و پنج حاجیه خانم خودی در حالت ملکوتی یا آسمانی و بهشتی کیهان آفریده شده است.

اکّدیان ( akkad : با تلفظ اک کد به معنای کوتاه قد ) که وارث فرهنگ و تمدن قوم سومر و بخشی از فرهنگ و تمدن قوم ایلام بوده اند، واژه هو ایلامیان را اقتباس و با افزودن یا بصورت پیشوند آنرا به یاهو تبدیل نموده که بعدا در زبان عبری به شکل یَهوَه در آمده است. لذا ریشه اَهو پارسیان و یهوه عبریان از دیدگاه تیز بین فارسی زبانان امروز بطور آشکار پیداست که کجاست. یکی از آیه های قرآن ( آیه اول سوره بسیار معروف شماره ۱۱۲ ) یعنی قل هوَّ الله و احد در اصل و ریشه به معنای : بگو که او احد و واحد است، نبوده بلکه : بگو که دو کلمه الله و هو یکی و یا هم معنا می باشند. این آیه خطاب به نمایندگان سه قوم یهود و پارس و عرب ابلاغ شده است در جهت رفع دعوا ها و نزاع ها و مشاجره های کودکانه آنان بر سر الفاظ اهو ؛ یاهو ؛ یَهوَه و الله.
نام خدای پدر در فرهنگ و تمدن قوم فارسی زبان سومر An با تلفظ آن بوده است که چیز دیگری نمی باشد غیر از ضمیر سوم شخص مفرد در زبان فارسی. سر زمین کنعان در اصل و ریشه به شکل کانه آن ( kana - an ) به معنای معدن یا سرا و یا خانه " آن " بوده است. واژه واتیکان در اصل و ریشه به شکل فاتی کانا یا پاپی کانه بوده است به معنای خانه پدر.
اگر اندکی به نام های انسان ها و سرزمین های باستان بخصوص نام پیامبران قوم یهود در قالب حروف لاتین توجه نماییم ، ریشه فارسی آنها را کشف خواهیم کرد. به عنوان مثال نام آدم در فرهنگ قوم سومر نام اولین مرد آفریده شده نبوده است بلکه یک بینش و باور بوده است به شکل زیر :
دَم زندگی بخش اولیه یا آغازین و یا ازلی و ابدی که گرمای حیات بخش آن در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و در طول زمان و بیزمانی بسوی بی پایانی هرگز به سردی گرایش نخواهد یافت و شعله های آتش نامرئی آن هرگز خاموش نخواهند گردید. موسا بعد ها این بینش و باور را به یک نام تبدیل کرده و آنرا بر روی اولین مرد آفریده شده در باغ فردوس یا بهشت نهاده است. تلفظ نام همسر وی Eva در اصل و ریشه به شکل اوه بوده که ضمیر سوم شخص موئنث در زبان قوم سومر بوده است. Noah ( نوح ) با تلفظ اصلی و ریشه ای نو آه به معنای دَم نو یا آه نوین در مقایسه با دَم کهنه یا قدیمی آدم . و خیلی مثال های دیگر از این قبیل. این نام ها در قرآن به این دلیل تغییر یافته اند که مسیر حسی و فکری و خیالی متفکرین و اندیشمندان پارسی زبان اواخر دوران امپراتوری ساسانی را بسوی ظلمت ژرف و جهل علاج ناپذیر هدایت کند. حال یا از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل شده و از طریق جبرئیل در قالب وحی به گوش سر پیامبر اسلام ابلاغ گردیده و یا طبق سیاست و حکمت و دور اندیشی حکیمان عرب و در راس آنان خود پیامبر اسلام در جهت توسعه و ترویج و تثبیت پایه های دین اسلام در سرزمین پهناور ایران.

زنجیره تولد و مرگ هم همانطور که بودا معتقد بوده است فقط در چارچوب زنجیره علت و معلول مادی امکان پذیر و مقدور و میّسر می باشد یعنی در بطن و بستر و در طول تسلسل تولد و مرگ محتوای کیهان از طریق چرخه یا گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی بر اثر نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض و نه از راه یا طریقی دیگر از قبیل حلول روان یا تناسخ. در سرزمین ایران آن دانش سری یا آن علم محرمانه دو بنیاد دیگر دارد که با دو بنیاد بالا روی همدیگر بیان کننده حقیقت کامل می باشند و نه جدا از هم. آن دو بنیاد ایرانی بطور اختصار به شرح زیر می باشند:
الف - پیام هفت سین که در پشت پرده ظاهر مجلل و باشکوه رسم چیدن سفره یا میز هفت سین بهنگام بر پایی جشن باستانی عید نوروز نهفته است و معنای اصلی و ریشه ای آن در زمینه های کیهان شناسی و عشق شناسی و انسان شناسی عبارت بوده است از سامان ها یا نظم های کلی و هفتگانه کیهانی و زندگانی ها و عشق های هفتگانه انسانی.
ب - پیام خویدوده که معنای آن در زمینه خود شناسی و انسان شناسی خطاب به تک تک افراد انسانی عبارت بوده است از 《 خود تو ده تایی 》 و نه به معنای اشتباه ازدواج با محارم.
محتوای این پیام به زبان امروز بطور فشرده به شکل زیر می باشد : کاتگوری های پنجگانه امیال و سرنوشت های جنسی و کاتگوری های دهگانه نفسانی هرکدام از افراد انسانی مشتمل بر پنج نفس مردانه و پنج نفس زنانه.
لذا انسان تنها دارای دو جنبه یا دو نیمه مشتمل بر یک آنیمه موئنث و یک آنیموی مذکر نمی باشد بلکه ده جنبه ؛ پنج تا مردانه و پنج تا زنانه، یعنی هر فرد انسانی دارای ده بُعد انسانی می باشد . به این معنا که هرفرد انسانی در حالت ملکوتی یا آسمانی کیهان یعنی در نظام احسن آفرینش مبداء از پنج آدم و پنج حوای خودی در قالب یک خانواده ده عضویی و در قالب پنج زوج بنیادی و خودی آفریده شده است با هدف زوجیت با خود و تجربه عشق خویشتن به پنج روش مختلف و نه تنها یک روش هتروگن.
در پایان بر اساس بینش و باور فردی این حقیر، داستان دینی بابا آدم و ننه حوا یک افسانک تخیلی - توهمی بیش نمی باشد و محتوای آن از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل نگردیده و در قالب وحی به گوش سر سرایندگان آن ابلاغ نگردیده است.
واژه سواستیکا هم در اصل و ریشه از سه کلمه فارسی به شکل زیر ساخته شده است : سوا از تیکه یعنی جدا از قطعه. به عنوان مثال انسان می تواند یک سمبل یا علامت را روی یک تیکه کاغذ یا سنگ یا فلز رسم نماید و سپس از طریق برش آنرا از آن تیکه جدا نماید و یا آنرا مستقل از آن تیکه ها در بیرون تولید نماید.

تا قبل از نفوذ انگلیس ها در هندوستان و رواج زبان انگلیسی در هند ، زبان سانسکریت در هند قدرت تمام داشت و از همین طریق رابطه مردمان هند با ایران به راحتی انجام میشد و به اصطلاح میگفتند هندیها هم فارسی سخن میگن، انگلیس ها برای قطع کردن رابطه ایران با ملتهای دیگه انگلیسیو به شدت در هند رواج دادند تا این که امروزه مردمان پرجمعیت هندوستان دیگه به سختی میتونن رابطه زبانی و گفتاری با ایران برقرار کنند و واژگان انگلیسی زیادی در هند سرزبانها افتاد.

۲ - زبان سانسکریت یک زبان آریایی پارسی که با مهاجرت آریایی ها به خاک هندوستان هندو ها که دارای زبان دراویدی بودند را به سمت جنوب هندوستان میفرستند و آریایی ها در شمال هندوستان ساکن میشوند و زبان سانسکریت را در هند پخش میکنند که این زبان همانند زبان پارسی ادامه حیات یافت. امروزه هندوستان به زبان های هندی و انگلیسی سخن میگویند. قلمرو آریایی ها در آن زمان از شمال هندوستان تا ، ایران ، افغانستان ، تاجیکستان ، ازبکستان ، ترکمنستان ، قرقیزستان و. . نام های امروزی کشیده میشد و این مناطق در آن زمان همه آریایی و از یکتبار بودند.
۳ - زبان پارسی یک دسته دیگر از زبان های آریایی است که خود در طی زمان به دسته های مختلف تبدیل میشود. که عبارت اند از:
۱ - پارسی باستان
۲ - پارسیه میانه پهلوی که خود در دو دوران:
( پارسی میانه پهلوی اشکانی ، پارسیه میانه پهلوی ساسانی در حالت قوی ) تقسیم میشود
۳ - در نهایت به شاخه پارسی نوین ( پارسی دری ) تبدیل میشود.

2 - اینکه زبان سانسکریت را به هندوستان و کُل هندوستان پیوند دادن، نادرست است. چرا که پیش از کوچ مردمان آریایی تبار به شمال هند و بلخ و خوارزم، مردمان هندوستان زبان دراویدی داشتند، پس از آمدن آریاییان، دراویدی زبانها به سمت جنوب هندوستان کوچ داده شدند و یکی از جاهایی که سانسکریت زبانها آنجا بوده اند، آریا وَرتَه نام داشت که ورته همان ورطه می باشد. پس با مرزهای امروزی یا هزار سال گذشته نباید نتیجه گیری در مورد رویدادهای بسیار پیشین تر کرد.
3 - زبان سانسکریت با زبان اوستایی همخانواده هست.
4 - زبانهای دراویدی از زبانهای هندواروپایی جدا هستند، یعنی کسانی که در گذشته در شمال هندوستان سکنا گزیدند با کسانی که در گذشته در سرزمین هایِ امروزیِ افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان، ترکمنستان و ایران زندگی می کردند، هم نیاکان بوده اند و نه با جنوب هندی ها. پس بکار بردن اصطلاحِ ( ( زبان سانسکریتِ هندی ) ) نادرست است و همچنین نباید از اصطلاح ( ( زبان هندواروپایی ) ) بارِ ارجاعی شود.