سانسور در بولیوی ( انگلیسی: Censorship in Bolivia ) به سال های جنگ میان جمعیت بومی بولیوی و جمعیت ثروتمند نژاد اروپایی شناخت. تا زمانی که بولیوی در سال ۱۹۸۲ دموکراتیزه شد، رسانه ها تحت کنترل شدید بودند. هنگامی که اوو مورالس، اولین فرد بومی در سال ۲۰۰۶ رئیس جمهور شد، که این امر به احترام بیشتر برای آزادی رسانه ها، سخنرانی، اطلاعات و حقوق مردم بومی بولیوی تغییر یافت. در حالی که دولت وی اقداماتی را برای کاهش سانسور انجام داد، اما در مورد بی طرفی و تأثیرگذاری او بحث هایی وجود داشت.
... [مشاهده متن کامل]
فیلمسازان و مستندسازان در بولیوی و دیگر کشورهای آمریکای لاتین تلاش می کنند تا یک فیلم مستند زنده بسازند، مخاطبان زیادی را برای فیلم هایشان پیدا کنند و در عین حفظ خصلت غیرتهاجمی، فیلمی تأثیرگذار بسازند. در بولیوی و آرژانتین در نتیجه اعمال قوانین سانسور، فیلمسازان مجبور به فرار از کشور شده اند. در شکل افراطی آن، مستندسازان بولیوی با ناسزاگویی و رسوا کردن مورالس در فیلم هایشان دستگیر شده اند.
در بولیوی، خانواده های قدرتمند و ثروتمند که ارتباطشان با گروه های سیاسی سنتی کشور و آن ها که کنترل اکثریت مردم را در دست دارند برقرار است، حدود ۸۰ درصد از ایستگاه های رادیویی تحت کنترل این اشخاص قرار دارد، اگر چه هنوز ایستگاه های کوچکی از سوی سازمان های محلی، دولتی یا گروه های دیگر برپاست. اما ایستگاه های مستقل اجتماعی حدود چهار درصد از کل ایستگاه های رادیویی را در بر می گیرند. این ایستگاه ها با اوو مورالس به عنوان یک رئیس جمهور بومی محبوب، محبوبیت کسب می کنند. همچنین این ایستگاه ها در جوامع بومی محبوب تر هستند. آن ها سابقهٔ خدمت به این جوامع حاشیه ای را برای ابراز نطرات آن ها و مخالفتشان با دولت مرکزی داشته اند؛ بنابراین بر اساس قانون درحالی که شخص حقوقی مختارند به گفتگو پرداخته و به هر موضوعی بپردازند. آگاهی بافتن و پذیرش این امر زمان زیادی را برای از بین بردن باورهای گذشته جامعه می گذارد.
به لحاظ تاریخی، روزنامه ها در بولیوی نقش صدای مخالف سیاسی با هدف به چالش کشیدن رهبری سیاسی فعلی و گذشته را ایفا کرده است. با این حال، مشکلات زیادی برای به طبع رساندن روزنامه در بولیوی وجود دارد؛ زیرا به چالش کشیدن رهبری سیاسی در سطح بالایی امنیت شغلی و درآمد را به مخاطره می اندازد. این روزنامه ها باید مراقب باشند تا بیش از حد با دولت درگیر نشوند؛ زیرا در محیطی که روزنامه نگاران سانسور می شوند و روزنامه های دولتی از دولت حاکم پیروی می کنند، روزنامه نگاران امکان مانور سیاسی ندارند. موارد زیادی وجود دارد که روزنامه نگاران شکایت های خود را به دادگاه احاله دادند که ثمر بخش نبوده است. با اینحال پیشرفت های مداوم در دسترسی به اینترنت باعث ایجاد محیط هایی جدید و فرصت هایی برای روزنامه ها، رسانه ها و روزنامه نگاران در بولیوی شده است.
... [مشاهده متن کامل]
فیلمسازان و مستندسازان در بولیوی و دیگر کشورهای آمریکای لاتین تلاش می کنند تا یک فیلم مستند زنده بسازند، مخاطبان زیادی را برای فیلم هایشان پیدا کنند و در عین حفظ خصلت غیرتهاجمی، فیلمی تأثیرگذار بسازند. در بولیوی و آرژانتین در نتیجه اعمال قوانین سانسور، فیلمسازان مجبور به فرار از کشور شده اند. در شکل افراطی آن، مستندسازان بولیوی با ناسزاگویی و رسوا کردن مورالس در فیلم هایشان دستگیر شده اند.
در بولیوی، خانواده های قدرتمند و ثروتمند که ارتباطشان با گروه های سیاسی سنتی کشور و آن ها که کنترل اکثریت مردم را در دست دارند برقرار است، حدود ۸۰ درصد از ایستگاه های رادیویی تحت کنترل این اشخاص قرار دارد، اگر چه هنوز ایستگاه های کوچکی از سوی سازمان های محلی، دولتی یا گروه های دیگر برپاست. اما ایستگاه های مستقل اجتماعی حدود چهار درصد از کل ایستگاه های رادیویی را در بر می گیرند. این ایستگاه ها با اوو مورالس به عنوان یک رئیس جمهور بومی محبوب، محبوبیت کسب می کنند. همچنین این ایستگاه ها در جوامع بومی محبوب تر هستند. آن ها سابقهٔ خدمت به این جوامع حاشیه ای را برای ابراز نطرات آن ها و مخالفتشان با دولت مرکزی داشته اند؛ بنابراین بر اساس قانون درحالی که شخص حقوقی مختارند به گفتگو پرداخته و به هر موضوعی بپردازند. آگاهی بافتن و پذیرش این امر زمان زیادی را برای از بین بردن باورهای گذشته جامعه می گذارد.
به لحاظ تاریخی، روزنامه ها در بولیوی نقش صدای مخالف سیاسی با هدف به چالش کشیدن رهبری سیاسی فعلی و گذشته را ایفا کرده است. با این حال، مشکلات زیادی برای به طبع رساندن روزنامه در بولیوی وجود دارد؛ زیرا به چالش کشیدن رهبری سیاسی در سطح بالایی امنیت شغلی و درآمد را به مخاطره می اندازد. این روزنامه ها باید مراقب باشند تا بیش از حد با دولت درگیر نشوند؛ زیرا در محیطی که روزنامه نگاران سانسور می شوند و روزنامه های دولتی از دولت حاکم پیروی می کنند، روزنامه نگاران امکان مانور سیاسی ندارند. موارد زیادی وجود دارد که روزنامه نگاران شکایت های خود را به دادگاه احاله دادند که ثمر بخش نبوده است. با اینحال پیشرفت های مداوم در دسترسی به اینترنت باعث ایجاد محیط هایی جدید و فرصت هایی برای روزنامه ها، رسانه ها و روزنامه نگاران در بولیوی شده است.
