سانسور اینترنت ( به انگلیسی: Internet censorship ) و همچنین با عنوان فیلتر اینترنت یا فیلترینگ اینترنت، عبارت است از محدود کردن دسترسی کاربران اینترنت به وبگاه ها و خدمات اینترنتی که از دیدگاه متولیان فرهنگی و سیاسی هر کشور برای مصرف عموم مناسب نیست، اِعمال فیلتر معمولاً به وسیلهٔ ارائه دهندگان خدمات اینترنتی انجام می شود ولی تعیین سطح، مصادیق و سیاست های فیلترینگ با حکومت هاست.
... [مشاهده متن کامل]
کشورهای ایران، میانمار، چین، کوبا، مصر، بلاروس، کره شمالی، عربستان، سوریه، تونس، ترکمنستان، ازبکستان، و ویتنام از بزرگ ترین فیلتر کنندگان اینترنت در جهان هستند.
عمده دلایل فیلتر کردن اینترنت در کشورهای مختلف را می توان در چهار بخش "مسائل سیاسی"، "مسائل اجتماعی"، " مسائل امنیتی" و "مسائل اخلاقی تقسیم بندی کرد.
فیلترینگ در ایران بر اساس قوانین مصوب در مجلس شورای اسلامی اعمال می گردد و طیف گسترده ای از وبگاه های اینترنتی، از پورنوگرافی گرفته تا سیاسی را در بر می گیرد. گرچه مسدود کردن دسترسی به وبگاه های اینترنتی در ایران براساس قوانین جمهوری اسلامی انجام می شود، اما روند آن، به ویژه برای وبگاه های سیاسی و اجتماعی، به درستی مشخص نیست و سیاست های آن غیرشفاف است.
در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۹۸ با دستور شورای امنیت ملی ایران، اینترنت بین المللی به مدت هشت روز، به منظور مهار اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران، قطع و تنها دسترسی به سایت های ایرانی که از سرور داخل کشور استفاده می کردند قابل دسترس بود.
سازمان غیردولتی خانه آزادی در گزارش سالانه ۲۰۲۱ خود دربارهٔ آزادی اینترنت در جهان گزارش داد که ایران پس از دو کشور چین و میانمار، بیشترین محدودیت ها را در زمینه اینترنت اعمال می کند.
سرفصل های مهم وبگاه های فیلتر شده عبارتند از: مخالفان دموکراسی، آموزش ( مانند وبگاه کانال آموزش آمریکا ) ، اخبار خارجی ( مثل BBC و CNN ) ، وبگاه های دولتهای خارجی ( قوهٔ قضائیهٔ آمریکا، انگلیس و اسرائیل ) ، سرگرمی ( ۴۵۱ وبگاه از وبگاه هایی که در دسته بندی های «یاهو» قرار دارند ) ، مذهبی ( ۱۷۶۳ وبگاه شامل وبگاه های الحادی، مسیحی، یهودی و مذاهب دیگر )
برقراری قانون برای استفاده از اینترنت در ایالات متحده در سال ۱۹۹۶ با پیشنهاد بیل کلینتون رئیس جمهور وقت این کشور آغاز شد. در قانون یاد شده که به نام «قانون صلاحیت ارتباطات» ( CDA ) مشهور است، هرگونه اطلاع رسانی مستهجن و پورنوگرافی برای نوجوانان کمتر از ۱۸ سال منع شده است. به رغم جنجال هایی که پس از مطرح شدن این قانون به پا شد، چندی بعد، در سال ۱۹۹۸، قانون دیگری با نام ( COPPA ) به تصویب رسید که مطابق آن متصدیان صفحات اینترنتی از قرار دادن اطلاعات مربوط به کودکان زیر ۱۳ سال به روی اینترنت یا استفاده از این قبیل اطلاعات بدون داشتن مجوز از پدر و مادر آن ها منع و موظف شدند در صفحات خود نحوه جمع آوری اطلاعات مربوط به کودکان را به طور مشخص اعلام کنند. همزمان با این قانون، قانون دیگری به نام ( COPA ) طرح شد که سایت هایی را که در آن ها مطالب آشکار جنسی یا عکس های مستهجن قرار داشت محدود می کرد. یکی از انگیزه های اصلی طرح این قانون حفاظت نوجوانان از عوارض سوء اینترنت بود. به طور دقیق تر، بخشی از این قانون استفاده مجازی از انتقال هرگونه اطلاعات را که ممکن است برای کودکان مضر باشد، منع می کند. پس از گذشت ۲ سال، در سال ۲۰۰۰ قانون دیگری به نام ( CIPA ) مطرح شد که مطابق آن همه مدارس و کتابخانه های عمومی موظف شده اند به بستن یا فیلتر کردن سایت هایی اقدام کنند که در آن ها تصاویر وقیح و عکس های شهوت انگیز مربوط به کودکان یا هر تصویر جنسی دیگری که برای نوجوانان مضر باشد، قرار دارد. در عین حال مدارس موظفند سیاست های پیشنهادی سلامت استفاده از اینترنت را بپذیرند و حداقل یک گزارش از سیاست های پیشنهاد شده ارائه دهند. همچنین موظفند بر روی همه کامپیوترهای متصل به اینترنت ابزارهای فیلترکننده ( مانند برنامه های فیلترکننده یا دیواره های آتشین محدود کننده ) قرار دهند.
... [مشاهده متن کامل]
کشورهای ایران، میانمار، چین، کوبا، مصر، بلاروس، کره شمالی، عربستان، سوریه، تونس، ترکمنستان، ازبکستان، و ویتنام از بزرگ ترین فیلتر کنندگان اینترنت در جهان هستند.
عمده دلایل فیلتر کردن اینترنت در کشورهای مختلف را می توان در چهار بخش "مسائل سیاسی"، "مسائل اجتماعی"، " مسائل امنیتی" و "مسائل اخلاقی تقسیم بندی کرد.
فیلترینگ در ایران بر اساس قوانین مصوب در مجلس شورای اسلامی اعمال می گردد و طیف گسترده ای از وبگاه های اینترنتی، از پورنوگرافی گرفته تا سیاسی را در بر می گیرد. گرچه مسدود کردن دسترسی به وبگاه های اینترنتی در ایران براساس قوانین جمهوری اسلامی انجام می شود، اما روند آن، به ویژه برای وبگاه های سیاسی و اجتماعی، به درستی مشخص نیست و سیاست های آن غیرشفاف است.
در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۹۸ با دستور شورای امنیت ملی ایران، اینترنت بین المللی به مدت هشت روز، به منظور مهار اعتراضات آبان ۱۳۹۸ ایران، قطع و تنها دسترسی به سایت های ایرانی که از سرور داخل کشور استفاده می کردند قابل دسترس بود.
سازمان غیردولتی خانه آزادی در گزارش سالانه ۲۰۲۱ خود دربارهٔ آزادی اینترنت در جهان گزارش داد که ایران پس از دو کشور چین و میانمار، بیشترین محدودیت ها را در زمینه اینترنت اعمال می کند.
سرفصل های مهم وبگاه های فیلتر شده عبارتند از: مخالفان دموکراسی، آموزش ( مانند وبگاه کانال آموزش آمریکا ) ، اخبار خارجی ( مثل BBC و CNN ) ، وبگاه های دولتهای خارجی ( قوهٔ قضائیهٔ آمریکا، انگلیس و اسرائیل ) ، سرگرمی ( ۴۵۱ وبگاه از وبگاه هایی که در دسته بندی های «یاهو» قرار دارند ) ، مذهبی ( ۱۷۶۳ وبگاه شامل وبگاه های الحادی، مسیحی، یهودی و مذاهب دیگر )
برقراری قانون برای استفاده از اینترنت در ایالات متحده در سال ۱۹۹۶ با پیشنهاد بیل کلینتون رئیس جمهور وقت این کشور آغاز شد. در قانون یاد شده که به نام «قانون صلاحیت ارتباطات» ( CDA ) مشهور است، هرگونه اطلاع رسانی مستهجن و پورنوگرافی برای نوجوانان کمتر از ۱۸ سال منع شده است. به رغم جنجال هایی که پس از مطرح شدن این قانون به پا شد، چندی بعد، در سال ۱۹۹۸، قانون دیگری با نام ( COPPA ) به تصویب رسید که مطابق آن متصدیان صفحات اینترنتی از قرار دادن اطلاعات مربوط به کودکان زیر ۱۳ سال به روی اینترنت یا استفاده از این قبیل اطلاعات بدون داشتن مجوز از پدر و مادر آن ها منع و موظف شدند در صفحات خود نحوه جمع آوری اطلاعات مربوط به کودکان را به طور مشخص اعلام کنند. همزمان با این قانون، قانون دیگری به نام ( COPA ) طرح شد که سایت هایی را که در آن ها مطالب آشکار جنسی یا عکس های مستهجن قرار داشت محدود می کرد. یکی از انگیزه های اصلی طرح این قانون حفاظت نوجوانان از عوارض سوء اینترنت بود. به طور دقیق تر، بخشی از این قانون استفاده مجازی از انتقال هرگونه اطلاعات را که ممکن است برای کودکان مضر باشد، منع می کند. پس از گذشت ۲ سال، در سال ۲۰۰۰ قانون دیگری به نام ( CIPA ) مطرح شد که مطابق آن همه مدارس و کتابخانه های عمومی موظف شده اند به بستن یا فیلتر کردن سایت هایی اقدام کنند که در آن ها تصاویر وقیح و عکس های شهوت انگیز مربوط به کودکان یا هر تصویر جنسی دیگری که برای نوجوانان مضر باشد، قرار دارد. در عین حال مدارس موظفند سیاست های پیشنهادی سلامت استفاده از اینترنت را بپذیرند و حداقل یک گزارش از سیاست های پیشنهاد شده ارائه دهند. همچنین موظفند بر روی همه کامپیوترهای متصل به اینترنت ابزارهای فیلترکننده ( مانند برنامه های فیلترکننده یا دیواره های آتشین محدود کننده ) قرار دهند.
