سامانه نام گذاری در ناتو

نام گذاریهای ناتو، نام های کد شده ای هستند که برای تسلیحات کشورهای بلوک شرق ( اتحاد جماهیر شوروی و سایر کشورهای عضو پیمان ورشو و چین ) به کار برده می شوند. این سیستم نام گذاری، نام های ساده و قابل فهم زبان انگلیسی را به شیوه متحدالشکلی برای نام های اصلی سلاح ها پیشنهاد می کند. نام های اصلی تسلیحات یا هنوز ناشناخته بودند یا کدهای پیچیده ای بودند که به آسانی اشتباه می شدند. ناتو فهرستی از این نام ها را نگهداری می کند. انتخاب نام برای تجهیزات پرنده روسی و چینی بر عهده کمیته Air Standardization Coordinating Committee ( ASCC ) قرار داشت که شامل پنج کشور استرالیا، کانادا، زلاندنو، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا بود. امروزه این کمیته منحل شده است.
وزارت دفاع آمریکا نام های انتخاب شده توسط ناتو را در بعضی از موارد طولانی تر کرده است. ناتو از نامی مشابه برای موشک های زمین به هوایی که بر روی کشتی یا زیردریایی نصب شده باشند و موشک هایی که بر روی زمین قرار گرفته باشند، استفاده می کند. امّا وزارت دفاع آمریکا از دو سری متفاوت نام با دو پیشوند جداگانه ( SA - N - در برابر SA - ) برای این موشک ها استفاده می کند، امّا ادامه نام برای راحتی کار یکسان استفاده می شود و زمانی که سیستم مشابه ای وجود نداشته باشد، نام جدیدی پیشنهاد می شود. بخشی از سیستم نام گذاری آمریکایی در ادامه این مطلب آورده شده است.
در اتحاد جماهیر شوروی متداول نبود که اسامی خودمانی به صورت رسمی انتخاب شود، امّا اسامی غیررسمی مانند هر نیروی هوایی دیگری متداول بود. به صورت کلی خلبان های شوروی از نام های ناتو استفاده نمی کردند و نام های خودمانی روسی را ترجیح می دادند. امّا استثناهایی هم وجود داشت. برای مثال، پرسنل نیروی هوایی شوروی میگ - ۲۹ را Fulcrum ( به معنای مرکز تعادل ) می نامیدند. دلیل انتخاب این نام، نقش محوری این هواپیما در نیروی هوایی شوروی بود. کد نام «خرس» برای هواپیمای Tu - ۹۵ بسیار متداول بود. برای نامگذاری تجهیزات نظامی، صدها نام باید انتخاب می شد، بنابراین نام ها، گستره وسیعی از اشیاء را شامل می شد و حتی گاهی از نام های نه چندان متداول نیز استفاده می شد.