سامانه دوچرخه اشتراکی یا سامانه دوچرخه عمومی یک خدمت است که در آن دوچرخه به صورت رایگان یا در مقابل وجهی در اختیار افراد قرار می گیرد. در بسیاری از سامانه ها افراد دوچرخه را از یک ایستگاه تحویل گرفته به به ایستگاهی دیگر در همان سامانه تحویل می دهند. این ایستگاه ها شامل جایگاهی برای دوچرخه است که دوچرخه در آن توسط یک سامانه رایانه ای قفل و باز می شود. کاربر مشخصات خود را در ایستگاه مبدأ به سامانه می دهد ( این کار از راه های گوناگونی مانند کارت هوشمند، کد شناسایی و رمز یا تلفن همراه امکان پذیر است ) دوچرخه باز می شود و سپس در ایستگاه مقصد دوباره دوچرخه را قفل می کند. در برخی از سامانه ها قفل بر روی خود دوچرخه است؛ که کاربر با به کارگیری گوشی هوشمند نزدیک ترین دوچرخه به خود را در نقشه پیدا می کند و قفل آن را باز می کند.
نخستین سامانه ها توسط انجمنهای مردمی یا گروه های خیریه جهت خدمات به مردم بی بضاعت یا کاهش آلودگی هوا و حفاظت محیط زیست اجرا شده اند؛ که در ادامه نگاه تجاری و کسب درآمد از طریق اجاره دوچرخه ها نیز مطرح شد.
نخستین مستندات مبتنی بر استفاده دوچرخه اشتراکی به سال ۱۹۶۵[ ۱] [ ۲] [ ۳] برمی گردد که گروه Provo نقاشی پنجاه دوچرخه سفید را برای استفاده رایگان عموم بر روی دیوار نقاشی کردند.
ارنست کالنباچ در رمان آرمان شهری خود در ۱۹۷۵ آرمان شهری را توصیف می کند که در آن سوخت فسیلی استفاده نمی شود و دوچرخه اشتراکی جایگزین سامانه های ترابری شده است. [ ۴]
در سال ۱۹۹۵ یک طرح با ۳۰۰ دوچرخه که با انداختن سکه کار می کردند در گپنهاگن دانمارک راه اندازی شد. این ایده پس از آنکه دوچرخه دو نفر از اهالی این شهر دزدیده شد در میانه شب به ذهنشان رسید. [ ۵]
دوچرخه اشتراکی در طول این دو دهه بشدت رشد کرده اند. ۱۵ شرکت بزرگ در جهان این سامانه را ارائه می دهند که ۱۳ تای آن ها چینی هستند. [ ۶]
نخستین نسل از سامانه های اشتراک دوچرخه ایستگاه اجاره دوچرخه است. در این سامانه دوچرخه از ایستگاه اجاره یا قرض گرفته می شود. این سامانه معمولاً برای گردشگرها یا در پارک ها برای استفاده عموم قرار می گیرد. در برخی مدارس برای استفاده دانش آموزانی که دوچرخه ندارند نیز این امکان فراهم می شود. در برخی از سامانه ها اجاره به وسیله سامانه رایانه ای و در برخی دیگر با به کارگیری یک گرداننده انجام می گیرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنخستین سامانه ها توسط انجمنهای مردمی یا گروه های خیریه جهت خدمات به مردم بی بضاعت یا کاهش آلودگی هوا و حفاظت محیط زیست اجرا شده اند؛ که در ادامه نگاه تجاری و کسب درآمد از طریق اجاره دوچرخه ها نیز مطرح شد.
نخستین مستندات مبتنی بر استفاده دوچرخه اشتراکی به سال ۱۹۶۵[ ۱] [ ۲] [ ۳] برمی گردد که گروه Provo نقاشی پنجاه دوچرخه سفید را برای استفاده رایگان عموم بر روی دیوار نقاشی کردند.
ارنست کالنباچ در رمان آرمان شهری خود در ۱۹۷۵ آرمان شهری را توصیف می کند که در آن سوخت فسیلی استفاده نمی شود و دوچرخه اشتراکی جایگزین سامانه های ترابری شده است. [ ۴]
در سال ۱۹۹۵ یک طرح با ۳۰۰ دوچرخه که با انداختن سکه کار می کردند در گپنهاگن دانمارک راه اندازی شد. این ایده پس از آنکه دوچرخه دو نفر از اهالی این شهر دزدیده شد در میانه شب به ذهنشان رسید. [ ۵]
دوچرخه اشتراکی در طول این دو دهه بشدت رشد کرده اند. ۱۵ شرکت بزرگ در جهان این سامانه را ارائه می دهند که ۱۳ تای آن ها چینی هستند. [ ۶]
نخستین نسل از سامانه های اشتراک دوچرخه ایستگاه اجاره دوچرخه است. در این سامانه دوچرخه از ایستگاه اجاره یا قرض گرفته می شود. این سامانه معمولاً برای گردشگرها یا در پارک ها برای استفاده عموم قرار می گیرد. در برخی مدارس برای استفاده دانش آموزانی که دوچرخه ندارند نیز این امکان فراهم می شود. در برخی از سامانه ها اجاره به وسیله سامانه رایانه ای و در برخی دیگر با به کارگیری یک گرداننده انجام می گیرد.
wiki: سامانه دوچرخه اشتراکی