سامانه خودگردان (اینترنت). در اینترنت سامانه خودگردان ( AS ) مجموعه ای از زیرشبکه های تحت پروتکل اینترنت هستند که از جانب یک دامنه یا موجودیت اداره کننده مرکزی در کنترل یک یا تعداد بیشتری از اپراتورهای شبکه قرار دارد. یک سامانه خودگردان سیاست های مسیریابی کاملاً تعریف شده ای نسبت به اینترنت دارد. [ ۱] به عبارت دیگر سامانه خودگردان می تواند داده هایی که مبدأ و مقصد آن خود شبکه باشد به صورت داخلی جابجا کند و ارتباطات خود با دیگر شبکه ها را بر اساس پرتکل درگاه مرزی ( BGP ( Border Gateway Protocol ) ) تنظیم کند. استفاده از مراکز تبادل ترافیک اینترنتی برای اتصال ارائه دهندگان خدمات دسترسی اینترنتی با این پروتکل صورت می گیرد. [ ۲]
ابتدا طبق RFC 1771 سامانه خودگردان، از جانب یک موجودیت واحد ( که معمولاً ارائه دهنده خدمات اینترنت یا یک سازمان بسیار بزرگ بود ) کنترل می شدکه با یک سیاست مسیریابی کاملاً تعریف شده و واحد با ارتباطاتی مستقل به چندین شبکه متصل می شد. تعریف جدیدتر در RFC 1930 به این دلیل مورد استقبال قرار گرفت که چند سازمان می توانند از پرتکل درگاه های مرزی ( BGP ) با استفاده از شماره AS خصوصی خدمات دهنده اینترنتی که همه آن سازمان ها را به یکدیگر متصل می کند استفاده کنند. گرچه ممکن است چندین سامانه خودگردان توسط یک ارائه دهنده اینترنت پشتیبانی بشوند، اینترنت تنها سیاست مسیریابی خدمت دهنده اینترنت را می بیند. آن خدمت دهنده اینترنت باید یک شماره سامانه خودگردان ثبت شده ( autonomous system number ( ASN ) ) داشته باشد.
برای استفاده از مسیریابی پروتکل درگاه مرزی یک شماره سامانه خودگردان واحد به هر سامانه خودگردان اختصاص داده می شود. شماره های سامانه های خودگردان مهم هستند زیرا هر شبکه در اینترنت با شماره های سامانه خودگردان واحد شناسایی می شود.
تا سال ۲۰۰۷ شماره سامانه های خودگردان عددی ۱۶ بیتی تعریف شده بودند که حداکثر ۶۵۵۳۶ شماره قابل تخصیص داشت. RFC 4893 شماره های سامانه خودگردان ۳۲ بیتی را معرفی کرد که پس از آن ایانا Internet Assigned Numbers Authority ( IANA ) شروع به تخصیص ثبات اینترنت منطقه ای regional Internet registries ( RIRs ) , کرد، گرچه RFC 6793. جایگزین این استاندارد شد. بازنمایی متنی پذیرفته شده شماره های سامانه های خودگردان در RFC 5396 " به عنوان asplain تعریف شده است ". [ ۳] [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفابتدا طبق RFC 1771 سامانه خودگردان، از جانب یک موجودیت واحد ( که معمولاً ارائه دهنده خدمات اینترنت یا یک سازمان بسیار بزرگ بود ) کنترل می شدکه با یک سیاست مسیریابی کاملاً تعریف شده و واحد با ارتباطاتی مستقل به چندین شبکه متصل می شد. تعریف جدیدتر در RFC 1930 به این دلیل مورد استقبال قرار گرفت که چند سازمان می توانند از پرتکل درگاه های مرزی ( BGP ) با استفاده از شماره AS خصوصی خدمات دهنده اینترنتی که همه آن سازمان ها را به یکدیگر متصل می کند استفاده کنند. گرچه ممکن است چندین سامانه خودگردان توسط یک ارائه دهنده اینترنت پشتیبانی بشوند، اینترنت تنها سیاست مسیریابی خدمت دهنده اینترنت را می بیند. آن خدمت دهنده اینترنت باید یک شماره سامانه خودگردان ثبت شده ( autonomous system number ( ASN ) ) داشته باشد.
برای استفاده از مسیریابی پروتکل درگاه مرزی یک شماره سامانه خودگردان واحد به هر سامانه خودگردان اختصاص داده می شود. شماره های سامانه های خودگردان مهم هستند زیرا هر شبکه در اینترنت با شماره های سامانه خودگردان واحد شناسایی می شود.
تا سال ۲۰۰۷ شماره سامانه های خودگردان عددی ۱۶ بیتی تعریف شده بودند که حداکثر ۶۵۵۳۶ شماره قابل تخصیص داشت. RFC 4893 شماره های سامانه خودگردان ۳۲ بیتی را معرفی کرد که پس از آن ایانا Internet Assigned Numbers Authority ( IANA ) شروع به تخصیص ثبات اینترنت منطقه ای regional Internet registries ( RIRs ) , کرد، گرچه RFC 6793. جایگزین این استاندارد شد. بازنمایی متنی پذیرفته شده شماره های سامانه های خودگردان در RFC 5396 " به عنوان asplain تعریف شده است ". [ ۳] [ ۴]
