سامانهٔ خنثی سازی لیزری مواد منفجره مبتنی بر هاموی ( HMMWV Laser Ordnance Neutralization System ) یا به اختصار، HLONS که معمولاً با نام زئوس شناخته می شود، یک سلاح لیزری حالت جامد است که توسط نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا برای خنثی کردن مین های زمینی و مهمات منفجرنشده، پاکسازی مین های سطحی و وسایل انفجاری دست ساز ( IED ) استفاده می شود.
زئوس، از پرتو لیزر حالت جامد با ظرفیت حرارتی ۱۰ کیلووات، برای گرم کردن مهمات هدف، تا حدی استفاده می کند که باعث مشتعل شدن و شروع سوختن مواد منفجره شود. این شیوه، باعث وقوع یک انفجار با شدت پایین می شود که آسیب های جانبی را به حداقل می رساند.
این سیستم، توانایی درگیری با اهدافی از فاصله ۲۵ تا ۳۰۰ متری را تا زمانی که در خط دید قرار دارند، نشان داده است. سیستم زئوس می تواند تا ۲٬۰۰۰ بار در روز شلیک شود. زئوس با دارا بودن قابلیت ''roll - on roll - off'' با هواپیماهایی چون سی - ۱۷ گلوبمستر و سی - ۱۳۰ هرکولس قابل حمل است و همچنین دارای تأییدیهٔ حمل و جابجایی معلق، به وسیلهٔ هلیکوپتر است.
تا پیش از ظهور سیستم زئوس، پرسنل آمریکایی خنثی سازی مهمات انفجاری ( EOD ) باید به مهمات، نزدیک شده و به صورت دستی یا با کمک ربات ها، اقدام به خنثی سازی می کردند، اما استفاده از زئوس ارزان تر ( چند سنت در هر بار شلیک لیزر ) و ایمن تر از روش سنتی است و این دستگاه، از راه دور و با فاصله ای امن، مواد منفجره، مهمات یا مین ها را منفجر می کند.
لیزرها از نظر تئوری، برای استفاده در انفجار مواد منفجره در سال ۱۹۸۶ مورد ارزیابی قرار گرفتند اما مفهوم خنثی سازی لیزری مهمات در سال ۱۹۹۴ با طراحی، توسعه و آزمایش میدانی سامانهٔ مختل کنندهٔ مهمات متحرک ( MODS ) نشان داده شد. MODS از یک نفربر زرهی ام۱۱۳ استفاده می کرد. این برنامه توسط نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه نیروی هوایی اگلین ( فلوریدا ) تأمین مالی شد و سپس به نصب این سیستم در خودروهای هاموی منتهی شد. تکمیل و توسعهٔ زئوس، در سال ۱۹۹۶ آغاز شد و در جنگ افغانستان نیز از آن، استفاده شد.
در اوایل سال ۲۰۰۴، این سیستم به یک لیزر ۱ کیلوواتی ارتقا یافت و سپس در اواخر سال ۲۰۰۴ به یک لیزر فایبرگلس ۲ کیلوواتی، ارتقا یافت. این ارتقا، به طور قابل توجهی وزن کلی سیستم را کاهش داد ( کاهشی در حدود ۲٬۰۰۰ پوند ) و افزایش قدرت پرتوی خروجی و در نتیجه، افزایش برد سامانه را باعث شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزئوس، از پرتو لیزر حالت جامد با ظرفیت حرارتی ۱۰ کیلووات، برای گرم کردن مهمات هدف، تا حدی استفاده می کند که باعث مشتعل شدن و شروع سوختن مواد منفجره شود. این شیوه، باعث وقوع یک انفجار با شدت پایین می شود که آسیب های جانبی را به حداقل می رساند.
این سیستم، توانایی درگیری با اهدافی از فاصله ۲۵ تا ۳۰۰ متری را تا زمانی که در خط دید قرار دارند، نشان داده است. سیستم زئوس می تواند تا ۲٬۰۰۰ بار در روز شلیک شود. زئوس با دارا بودن قابلیت ''roll - on roll - off'' با هواپیماهایی چون سی - ۱۷ گلوبمستر و سی - ۱۳۰ هرکولس قابل حمل است و همچنین دارای تأییدیهٔ حمل و جابجایی معلق، به وسیلهٔ هلیکوپتر است.
تا پیش از ظهور سیستم زئوس، پرسنل آمریکایی خنثی سازی مهمات انفجاری ( EOD ) باید به مهمات، نزدیک شده و به صورت دستی یا با کمک ربات ها، اقدام به خنثی سازی می کردند، اما استفاده از زئوس ارزان تر ( چند سنت در هر بار شلیک لیزر ) و ایمن تر از روش سنتی است و این دستگاه، از راه دور و با فاصله ای امن، مواد منفجره، مهمات یا مین ها را منفجر می کند.
لیزرها از نظر تئوری، برای استفاده در انفجار مواد منفجره در سال ۱۹۸۶ مورد ارزیابی قرار گرفتند اما مفهوم خنثی سازی لیزری مهمات در سال ۱۹۹۴ با طراحی، توسعه و آزمایش میدانی سامانهٔ مختل کنندهٔ مهمات متحرک ( MODS ) نشان داده شد. MODS از یک نفربر زرهی ام۱۱۳ استفاده می کرد. این برنامه توسط نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه نیروی هوایی اگلین ( فلوریدا ) تأمین مالی شد و سپس به نصب این سیستم در خودروهای هاموی منتهی شد. تکمیل و توسعهٔ زئوس، در سال ۱۹۹۶ آغاز شد و در جنگ افغانستان نیز از آن، استفاده شد.
در اوایل سال ۲۰۰۴، این سیستم به یک لیزر ۱ کیلوواتی ارتقا یافت و سپس در اواخر سال ۲۰۰۴ به یک لیزر فایبرگلس ۲ کیلوواتی، ارتقا یافت. این ارتقا، به طور قابل توجهی وزن کلی سیستم را کاهش داد ( کاهشی در حدود ۲٬۰۰۰ پوند ) و افزایش قدرت پرتوی خروجی و در نتیجه، افزایش برد سامانه را باعث شد.
