سامانه تهویه طبیعی

سامانه تهویه طبیعی بر مبنای جریان باد و حرارت به عنوان نیروهای محرکه می باشد و یک پدیده یا اختراع جدید نمی باشد. به کارگیری نیروی طبیعی به منظور تهویه به مدت هزاران سال برای انسان ها و جانوران از جمله موارد در دسترس برای ایجاد شرایط زیستی مناسب بوده است. به کارگیری محرکه مکانیکی مثل فن ها برای انجام تهویه طبیعی هوا در طول کانال های هواکش، در طی قرن بیستم محقق گشت. سامانه تهویه مکانیکی هوا یک جریان هوای ثابت را ارائه داد، بدین ترتیب امکاناتی برای پاکسازی هوا ( مانند تهویه مطبوع ) و بازیابی حرارتی نیز فراهم آمد. اما با وجود مزایای سامانه تهویه مکانیکی، سامانه تهویه طبیعی رشد خیلی خوبی داشته است که حتی می توان آن را یک دوره تجدد در اواخر دهه ۱۹۹۰ نامید. در این میان به خصوص مهندسان معمار علاقه مند به به کارگیری سامانه تهویه طبیعی با به کارگیری قدرت محرکه هوا در داخل ساختمان بودند. آن ها به کارگیری سامانه تهویه طبیعی را در ساختمان ها رواج داده و توجه بیشتری را به این زمینه جلب کردند. البته پیش زمینه ها و انگیزه ها برای این توجه گوناگون بود. سامانه های تهویه مکانیکی، به سامانه های پیچیده با شمار بسیاری از اجزایی که نیازمند فضا و مصرف انرژی بودند توسعه یافتند. به عنوان یک پیامد، استفاده یکپارچه از این سامانه ها در ساختمان ها، چالش برانگیز و نیازمند مهارت بود. در این مورد، برآورده سازی و ایجاد تعادل در هر دو مورد کیفیت معماری و تنفس خوب، به عنوان عملکردهای سامانه تهویه، از نتایج مهم کار است. یک سامانه مکانیکی تهویه، دارای عمر خدمت کوتاهی نسبت به ساختار ساختمان می باشد. از طرفی بازسازی یا نوسازی سامانه تهویه مکانیکی به دلیل وجود داکت هایی که با سازه ساختمان درگیر هستند، مدت عمر ساختمان را کاهش می دهد. در نتیجه سامانه تهویه مکانیکی بخش بزرگی از هزینه های ساختمان را شامل می شود. در حقیقت بسیاری از سامانه های تهویه مکانیکی هوای مطلوب مورد نظر را ایجاد نمی کنند که این موضوع در تحقیقات، به نام سندروم ساختمان بیمار معروف شده است، که باعث کم شدن اعتقاد به سامانه های مکانیکی، به عنوان راه حل نهایی، شده است. سامانه های تهویه مکانیکی صدای بسیاری تولید می کنند ( هم در داخل و هم خارج از ساختمان ) و اغلب تمیز کردن، تعمیر و نگهداری آن ها سخت می باشد. در مجموع، همه این موارد و نیز افزایش آگاهی پیرامون پیامدهای محیطی مصرف بیشتر انرژی و منابع، به تمرکز بیشتر بر ساختمان های با مصرف پایین انرژی منجر شده است.