سالواتوره شارّینو ( به ایتالیایی: Salvatore Sciarrino ) ، ( زاده ۴ آوریل ۱۹۴۷ - پالرمو ایتالیا ) آهنگساز خودآموخته که در کنسرواتوارهای میلان، پروجا و فلورانس تدریس می کرد. اولین بار در دهه شصت میلادی با آثاری مثل سونات برای دو پیانو 1966 ( la sonata per 2 pianoforti ) و برسیوز برای ارکستر 1967 ( Berceus per orchestra ) ویژگی های اساسی سبک بسیار شخصی زبان موسیقی خود را نشان داد.
بافت صوتی موسیقی شارینو فضایی غبارآلود، جادویی و خیالی است که حاصل استفاده و برجسته کردن اصوات حاشیه ای سازها می باشد که بواسطه تکنیک های مدرن نوازندگی، هارمونیک ها و مناطق صوتی غیرمعمول سازها و نت های تزئینی خاص، حاصل می شود.
از ویژگیهای موسیقی او ظرافت و آمیختگی صوت و سکوت است.
«من با آهنگسازی میخواهم مرز های درک اصوات را تا منتها درجه آن گسترش دهم. یکی از آنها درک و حس غیر قابل حس شدن و غیر قابل و درک کردن ها است، آنجایی که اصوات و سکوت در هم آمیخته میشوند. «[ ۱]
با اینکه به گفته خودش تنها از آهنگسازان آلمانی مانند بتهوون، باخ، واگنر، شوئنبرگ و آلبان برگ الهام میگیرد، تأثیر آهنگسازان ایتالیایی مانند لوییجی نونو در کارهای او غیر قابل چشم پوشیست. [ ۲]
از آثار مهم سازی شارینو می توان به سونات مجلسی برای ارکستر کوچک ۱۹۷۱ ( Sanata da camera per piccola orchestra ) ، سرزمین بدون طلوع ۷۶–۱۹۷۵ ( Il paese senz'alba ) و سرزمین بدون غروب ۱۹۷۷ ( Il paese senza tramonto ) برای ارکستر، از شب چه می دانی نگهبان؟ ۱۹۷۹ ( ?che sai, guardiano, della notte ) برای کلارینت و ارکستر کوچک، مقدمه ای بر تاریکی ۱۹۸۱ ( Introduzione all'oscuro ) برای ۱۲ ساز، از میان متون اختصاص یافته به ابرها ۱۹۸۹ ( Fra i testi dedicati alle nubi ) آثار بسیاری برای فلوت، شش کوارتت کوتاه ۱۹۹۱ ( sei Quartetti brevi ) پنج سونات برای پیانو از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۵، نوولاریو ( Nuvolario ) برای آواز و پنج ساز ۱۹۹۵، باد و فرم برای ارکستر ۱۹۹۵ ( Soffio e forma ) ، دفترچه خیابان ۲۰۰۳ ( Quaderno di strada ) اشاره کرد.
در تئاتر شارینو، اسطوره های دوران کهن را در یک پس زمینه سوررئالیستی و تا حدی سمبولیستی را به عنوان تم اصلی درام انتخاب کرد. از اپراهای او می توان به پسوخه و کوپیدو ۱۹۷۳ ( Amore e psiche ) اسپرن ۱۹۷۸ ( Aspern ) ونیتاس ۱۹۸۱ ( Vanitas ) کای و سارکوفاژ «پرده هابی برای موزه وسوسه ها» ۱۹۸۰ ( Cailles en sarcophage ) لوهنگرین «عمل نامرئی» ۱۹۸۳ ( Lohengrin ) پرسئو و آندرومدا ۱۹۹۱ ( Perseo e andromeda ) . [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبافت صوتی موسیقی شارینو فضایی غبارآلود، جادویی و خیالی است که حاصل استفاده و برجسته کردن اصوات حاشیه ای سازها می باشد که بواسطه تکنیک های مدرن نوازندگی، هارمونیک ها و مناطق صوتی غیرمعمول سازها و نت های تزئینی خاص، حاصل می شود.
از ویژگیهای موسیقی او ظرافت و آمیختگی صوت و سکوت است.
«من با آهنگسازی میخواهم مرز های درک اصوات را تا منتها درجه آن گسترش دهم. یکی از آنها درک و حس غیر قابل حس شدن و غیر قابل و درک کردن ها است، آنجایی که اصوات و سکوت در هم آمیخته میشوند. «[ ۱]
با اینکه به گفته خودش تنها از آهنگسازان آلمانی مانند بتهوون، باخ، واگنر، شوئنبرگ و آلبان برگ الهام میگیرد، تأثیر آهنگسازان ایتالیایی مانند لوییجی نونو در کارهای او غیر قابل چشم پوشیست. [ ۲]
از آثار مهم سازی شارینو می توان به سونات مجلسی برای ارکستر کوچک ۱۹۷۱ ( Sanata da camera per piccola orchestra ) ، سرزمین بدون طلوع ۷۶–۱۹۷۵ ( Il paese senz'alba ) و سرزمین بدون غروب ۱۹۷۷ ( Il paese senza tramonto ) برای ارکستر، از شب چه می دانی نگهبان؟ ۱۹۷۹ ( ?che sai, guardiano, della notte ) برای کلارینت و ارکستر کوچک، مقدمه ای بر تاریکی ۱۹۸۱ ( Introduzione all'oscuro ) برای ۱۲ ساز، از میان متون اختصاص یافته به ابرها ۱۹۸۹ ( Fra i testi dedicati alle nubi ) آثار بسیاری برای فلوت، شش کوارتت کوتاه ۱۹۹۱ ( sei Quartetti brevi ) پنج سونات برای پیانو از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۵، نوولاریو ( Nuvolario ) برای آواز و پنج ساز ۱۹۹۵، باد و فرم برای ارکستر ۱۹۹۵ ( Soffio e forma ) ، دفترچه خیابان ۲۰۰۳ ( Quaderno di strada ) اشاره کرد.
در تئاتر شارینو، اسطوره های دوران کهن را در یک پس زمینه سوررئالیستی و تا حدی سمبولیستی را به عنوان تم اصلی درام انتخاب کرد. از اپراهای او می توان به پسوخه و کوپیدو ۱۹۷۳ ( Amore e psiche ) اسپرن ۱۹۷۸ ( Aspern ) ونیتاس ۱۹۸۱ ( Vanitas ) کای و سارکوفاژ «پرده هابی برای موزه وسوسه ها» ۱۹۸۰ ( Cailles en sarcophage ) لوهنگرین «عمل نامرئی» ۱۹۸۳ ( Lohengrin ) پرسئو و آندرومدا ۱۹۹۱ ( Perseo e andromeda ) . [ ۳]
wiki: سالواتوره شارینو