اَلَموت منطقه ای تاریخی در شمال استان قزوین است که به علت فرمانروایی اسماعیلیان اهمیت زیادی در تاریخ ایران داراست. حکومت این گروه مذهبی با فرمانروایی حسن صباح به مرکزیت قلعه الموت آغاز و با حمله هلاکوخان به پایان رسید. این فرمانروایی توسط امامان اسماعیلی و با شیوه های مختلف اغلب مذهبی صورت می گرفته است.
حسن صباح، بنیان گذار دولت اسماعیلیه در ایران و نیز بانی دعوت مستقل اسماعیلیه نزاری بود. دربارهٔ آغاز زندگی و دوره جوانی او اطلاعات کمی وجود دارد. حسن صباح در رجب ۴۸۳ هجری قمری مخفیانه وارد قلعه الموت شد. وی تا مدتی هویت خود را پنهان می کرد و به عنوان معلمی به نام دهخدا، به کودکان محافظان قلعه درس می داد و بسیاری از محافظان نیز به کیش اسماعیلی درآمدند. وی که به هوش و ذکاوت زیاد مشهور است سرانجام با کمک پیروان در داخل و خارج قلعه، به آسانی در اواخر پاییز ۴۸۳ به حکمرانی قلعه دست یافت. حسن صباح در الموت کتابخانه مهمی ایجاد کرد که مجموعه کتاب ها و ادوات علمی آن تا هنگام حمله مغول و تخریب الموت در ۶۵۴ هجری قمری ( ۱۲۵۴ میلادی ) ، گسترش یافت.
کیا بزرگ امید رودباری که از سوی حسن صباح حاکم قلعه لمسر بود، پس از مرگ حسن و بنا به وصیت او، خداوند الموت شد و حدود ۱۴ سال بر آنجا حکومت کرد. کیا امید، حسن صباح را پیشوا و امام خود می دانست، با این حال به ظاهر شریعت توجه بیشتری داشت. وی چهارده سال و دو ماه و بیست روز در رودبار و دژهای ملاحده فرمان راند تا این که در شانزدهم جمادی الثانی سال ۲۸ فوریه ۱۱۳۸ میلادی ( ۵۳۲ ق ) درگذشت. کیا امید، در زمان حیات خود، پسرش محمد بن بزرگ امید را به جانشینی خود برگزید. [ ۱]
محمد بن بزرگ امید، پس از وفات پدرش کیا بزرگ امید، خداوند الموت و فرمانروای فرقه اسماعیلیه شد. وی تعداد زیادی ترورهای سیاسی به دستور پدرش و توسط فداییان انجام داد که قتل خلیفه عباسی المسترشد در مراغه ( ۵۲۹ ق / ۱۱۳۴ م ) ، خلیفه الراشد در اصفهان ( ۵۳۲ ق/۱۱۳۸ م ) ، و نیز معین الدین، وزیر سلجوقی ( ۵۲۱ ق / ۱۱۲۷ م ) از آن جمله است. محمد بن بزرگ امید به مدت بیست و چهار سال و هشت ماه امامت اسماعیلیان را داشت تا این که سرانجام در سوم ربیع الاول ۵۵۷ ق / ۲۰ فوریه ۱۱۶۲ م چشم از جهان فروبست. [ ۲]
علاءالدین محمد فرزند و جانشین جلال الدین حسن نومسلمان بود که در سال ۶۱۸ قمری و در سن نه سالگی به جای پدر نشست. وی ۵ سال پس از فرمانروایی به مالیخولیا دچار گشت و کسی جرئت نمی کرد دربارهٔ مسائل حکومت با او سخن بگوید. در نتیجه پریشانی در منطقهٔ تحت فرمانروایی او حکمفرما گشت. خواجه نصیر طوسی مدت ها پیش این فرمانروا بوده است. سرانجام رکن الدین حسن پسر او همراه با دیگر سران دولت تصمیم به قتل او گرفتند. در نیمه شب آخر شوال ۶۵۳ قمری ( آذر ۶۳۴ ) حسن مازندرانی او را با تبر گردن زد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحسن صباح، بنیان گذار دولت اسماعیلیه در ایران و نیز بانی دعوت مستقل اسماعیلیه نزاری بود. دربارهٔ آغاز زندگی و دوره جوانی او اطلاعات کمی وجود دارد. حسن صباح در رجب ۴۸۳ هجری قمری مخفیانه وارد قلعه الموت شد. وی تا مدتی هویت خود را پنهان می کرد و به عنوان معلمی به نام دهخدا، به کودکان محافظان قلعه درس می داد و بسیاری از محافظان نیز به کیش اسماعیلی درآمدند. وی که به هوش و ذکاوت زیاد مشهور است سرانجام با کمک پیروان در داخل و خارج قلعه، به آسانی در اواخر پاییز ۴۸۳ به حکمرانی قلعه دست یافت. حسن صباح در الموت کتابخانه مهمی ایجاد کرد که مجموعه کتاب ها و ادوات علمی آن تا هنگام حمله مغول و تخریب الموت در ۶۵۴ هجری قمری ( ۱۲۵۴ میلادی ) ، گسترش یافت.
کیا بزرگ امید رودباری که از سوی حسن صباح حاکم قلعه لمسر بود، پس از مرگ حسن و بنا به وصیت او، خداوند الموت شد و حدود ۱۴ سال بر آنجا حکومت کرد. کیا امید، حسن صباح را پیشوا و امام خود می دانست، با این حال به ظاهر شریعت توجه بیشتری داشت. وی چهارده سال و دو ماه و بیست روز در رودبار و دژهای ملاحده فرمان راند تا این که در شانزدهم جمادی الثانی سال ۲۸ فوریه ۱۱۳۸ میلادی ( ۵۳۲ ق ) درگذشت. کیا امید، در زمان حیات خود، پسرش محمد بن بزرگ امید را به جانشینی خود برگزید. [ ۱]
محمد بن بزرگ امید، پس از وفات پدرش کیا بزرگ امید، خداوند الموت و فرمانروای فرقه اسماعیلیه شد. وی تعداد زیادی ترورهای سیاسی به دستور پدرش و توسط فداییان انجام داد که قتل خلیفه عباسی المسترشد در مراغه ( ۵۲۹ ق / ۱۱۳۴ م ) ، خلیفه الراشد در اصفهان ( ۵۳۲ ق/۱۱۳۸ م ) ، و نیز معین الدین، وزیر سلجوقی ( ۵۲۱ ق / ۱۱۲۷ م ) از آن جمله است. محمد بن بزرگ امید به مدت بیست و چهار سال و هشت ماه امامت اسماعیلیان را داشت تا این که سرانجام در سوم ربیع الاول ۵۵۷ ق / ۲۰ فوریه ۱۱۶۲ م چشم از جهان فروبست. [ ۲]
علاءالدین محمد فرزند و جانشین جلال الدین حسن نومسلمان بود که در سال ۶۱۸ قمری و در سن نه سالگی به جای پدر نشست. وی ۵ سال پس از فرمانروایی به مالیخولیا دچار گشت و کسی جرئت نمی کرد دربارهٔ مسائل حکومت با او سخن بگوید. در نتیجه پریشانی در منطقهٔ تحت فرمانروایی او حکمفرما گشت. خواجه نصیر طوسی مدت ها پیش این فرمانروا بوده است. سرانجام رکن الدین حسن پسر او همراه با دیگر سران دولت تصمیم به قتل او گرفتند. در نیمه شب آخر شوال ۶۵۳ قمری ( آذر ۶۳۴ ) حسن مازندرانی او را با تبر گردن زد. [ ۳]
wiki: سالشمار فرمانروایی الموت