سالْتیکوف شچدرین، میخائیل (۱۸۲۶ـ۱۸۸۹)(Saltykov shchedrin, Mikhail)
سالْتیکوف شچدرین، میخائیل
(با نام اصلی: میخائیل ییوگرافِویچ سالتیکوف) نویسندۀ تندرو روسی و یکی از بزرگ ترین طنزنویسان روسیه که در طنزنویسی دیدگاهی بدبینانه داشت. او را برای یکی از اولین داستان هایش، که به رغم صاحبان قدرت بیش از حد آزاداندیشانه بود، هفت سال تبعید کردند، اما بعد به مقام های دولتی رسید.
سالتیکوف در کودکی از رفتار ظالمانۀ مادرش با زارعان عمیقاً منقلب شد و بعدها در یکی از مهم ترین آثارش، روزگار قدیم در پوشْخونا(۱۸۸۷ـ۱۸۸۹)، به شرح آن پرداخت. در ۱۸۳۸ او را به دبیرستان سلطنتیفرستادند که مرکز آموزشی روسیه برای مقامات عالی دولتی (در پوشکینامروزی) بود. در برابر نظام دیوان سالاری این مدرسه به شدت واکنش نشان داد و به محافل انقلابی در سن پترزبورگپیوست. سالتیکوف در ۱۸۴۷ کار ادبی اش را با نقدنویسی در نشریات تندرو نظیر سُوْرِمنیکآغاز کرد. به سبب همدلی هایش با جوامع آرمانی فرانسوی در داستان یک قضیۀ پیچیده(۱۸۴۸) به ویاتکا(کیروفکنونی) تبعید شد و در آن جا در دفتر حاکم ایالتی به کار پرداخت. پس از بازگشت به سن پترزبورگ در ۱۸۵۵، نخستین کتاب موفقش با نام تصویرهایی از زندگی ولایتی (۱۸۵۶ـ۱۸۵۷) منتشر شد که در آن مقامات ویاتکا را به هجو می گیرد. سالتیکوف در ۱۸۶۲ از خدمات دولتی کناره گرفت و تمام وقتش را صرف ادبیات کرد. اثر عمده اش در این دوره تاریخ یک شهر(نوشتۀ ۱۸۶۹ـ۱۸۷۰) است که با طنزی تلخ، عالی ترین مقامات روسیه را به حمله می گیرد. ازجملۀ آخرین آثار اوست: رمان طنزآمیز خاندان گالاوْلیوف(۱۸۸۰)، و حکایت ها(۱۸۸۰ـ۱۸۸۵) ، که در آن «نیّات خیر» نابجا را توصیف می کند.
سالْتیکوف شچدرین، میخائیل
(با نام اصلی: میخائیل ییوگرافِویچ سالتیکوف) نویسندۀ تندرو روسی و یکی از بزرگ ترین طنزنویسان روسیه که در طنزنویسی دیدگاهی بدبینانه داشت. او را برای یکی از اولین داستان هایش، که به رغم صاحبان قدرت بیش از حد آزاداندیشانه بود، هفت سال تبعید کردند، اما بعد به مقام های دولتی رسید.
سالتیکوف در کودکی از رفتار ظالمانۀ مادرش با زارعان عمیقاً منقلب شد و بعدها در یکی از مهم ترین آثارش، روزگار قدیم در پوشْخونا(۱۸۸۷ـ۱۸۸۹)، به شرح آن پرداخت. در ۱۸۳۸ او را به دبیرستان سلطنتیفرستادند که مرکز آموزشی روسیه برای مقامات عالی دولتی (در پوشکینامروزی) بود. در برابر نظام دیوان سالاری این مدرسه به شدت واکنش نشان داد و به محافل انقلابی در سن پترزبورگپیوست. سالتیکوف در ۱۸۴۷ کار ادبی اش را با نقدنویسی در نشریات تندرو نظیر سُوْرِمنیکآغاز کرد. به سبب همدلی هایش با جوامع آرمانی فرانسوی در داستان یک قضیۀ پیچیده(۱۸۴۸) به ویاتکا(کیروفکنونی) تبعید شد و در آن جا در دفتر حاکم ایالتی به کار پرداخت. پس از بازگشت به سن پترزبورگ در ۱۸۵۵، نخستین کتاب موفقش با نام تصویرهایی از زندگی ولایتی (۱۸۵۶ـ۱۸۵۷) منتشر شد که در آن مقامات ویاتکا را به هجو می گیرد. سالتیکوف در ۱۸۶۲ از خدمات دولتی کناره گرفت و تمام وقتش را صرف ادبیات کرد. اثر عمده اش در این دوره تاریخ یک شهر(نوشتۀ ۱۸۶۹ـ۱۸۷۰) است که با طنزی تلخ، عالی ترین مقامات روسیه را به حمله می گیرد. ازجملۀ آخرین آثار اوست: رمان طنزآمیز خاندان گالاوْلیوف(۱۸۸۰)، و حکایت ها(۱۸۸۰ـ۱۸۸۵) ، که در آن «نیّات خیر» نابجا را توصیف می کند.
wikijoo: سالتیکوف_شچدرین،_میخاییل_(۱۸۲۶ـ۱۸۸۹)